Mijn leven loopt al 33 jaar op rolletjes, letterlijk maar ook figuurlijk. Het klinkt best positief maar de drempels en kuilen waar ik door en overheen heb mogen rollen waren soms best pittig, en ook nu dankzij een enorme kuil kwam ik terecht op deze website.
De start van mijn leven leek lastig, ik had geen haast om naar buiten te gaan. Ik wil alles in mijn eigen tempo kunnen doen dus kwam naar buiten toen ik er pas echt klaar voor was. Mijn vader en moeder waren dol gelukkig, hun tweede kindje was geboren. Ik had een oudere broer die 4 jaar ouder was en mij ook met open armen heeft ontvangen. Maar iets scheelde er aan mij, ik was een slappe baby en tilde mijn hoofd niet op of ging mij omdraaien. Ik bleek een progressieve spierziekte te hebben genaamd MDC1A. Maar ik werd zo gewoon mogelijk opgevoed, altijd kijkend naar mogelijkheden in plaats van beperkingen. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 2 jaar was en mijn moeder kreeg al snel weer een nieuwe man, en kreeg er een half broertje bij. Ik beschouwde deze man als mijn vader omdat hij al vanaf zo jong bij mij was. Deze man deed alles voor mij en zorgde ervoor dat ik mij gelukkig voelde, ik was zijn show model, want was hij trots als hij kon laten zien wat hij voor zijn gehandicapte dochter over had. Op mijn 8e kreeg ik door een zware longontsteking een hartstilstand en raakte aan de beademing verslaafd, ik hang nog altijd gretig aan dit apparaat. Deze drempel had ik overwonnen en vond weer levenskracht al nam de kracht in mijn lichaam af. Toen ik 13 was ging mijn moeder scheiden van mijn stiefvader, de ruzies waren vreselijk tussen hen. Het was zelfs zo erg dat mijn oudste broer het altijd moest ontgelden en vaak een pak slaag kreeg als mijn stiefvader erg gefrustreerd leek te zijn. Mijn stiefvader vertrok en binnen 2 maanden had hij een nieuwe vrouw, zijn kinderen waren voor hem verleden tijd en kon zomaar weer een nieuw gezin gestart. Maar gelukkig had ik nog een eigen biologische vader die ik heel soms nog bezocht, we groeiden meer naar elkaar toe maar het mocht niet zo zijn… Mijn vader pleegde zelfmoord, ik zat in eens weer in een diepe kuil en wilde er zo snel mogelijk weer uit. Vrienden, hulpverleners en familie hadden mij al snel weer omhoog getrokken waardoor ik weer verder kon rijden. Mijn beste vriendin en ik waren veel samen en konden lachen en huilen met elkaar wanneer deze emoties maar kwamen of gingen. Ik leerde mijzelf kennen, voelen wie ik werkelijk was. Er was iets veranderd, in mij kroop steeds vaker een beangstigend gevoel iets wat mij in zijn greep had. Ik viel weg, schreeuwde en was in paniek. Niemand leek mij te kunnen kalmeren, mijn ogen draaiden weg en even was ik niet meer hier. Waar was ik? Wat gebeurd er met mij? Ik bleek te roepen dat ik niet mee wilde, dat hij mij los moest laten. Ik wil niet mee pap! Deze “aanvallen” waren vaak kort maar vreselijk zwaar. Artsen in het ziekenhuis deden meerdere onderzoeken, geen epilepsie of andere kwalen die dit kon veroorzaken. Ik stond voor een raadsel en ben mij gaan verdiepen in mijzelf en gaan lezen over spirituele zaken. Ik heb iemand bezocht die contact kon maken met de “overkant” en mijn vader bleek spijt te hebben en bij mij te willen zijn en ik miste hem natuurlijk ook. Loslaten, dat is het enige wat ik nog kon doen. We moesten elkaar loslaten en dat hebben we gedaan, op een speciale bijzondere manier. De aanvallen waren er bijna niet meer, ik kon weer verder. Mijn weg volgen. Maar wat er in de toekomst lag was weer een verschrikkelijke kuil, mijn oudste broer raakte 3 jaar later psychisch in de war en kon het niet meer aan, dat gemis van zijn vader. De drugs die hij steeds meer ging gebruiken verslechterde alles, ook hij pleegde zelfmoord na meerdere pogingen te hebben gedaan hem te helpen en steunen.
Toen ik 20 werd ging ik uit huis, ik ging naar een woonvorm. Samen met mijn beste vriendin die spastisch is kon ik eindelijk doen wat ik wilde en nam het er van, ik was zo van mijn pad gereden en dat het leven mij ook nog maar weinig deed. Zuipen, samen tot diep in de nacht aan de berenburg met cola en daarbij ging ik nog een stapje verder. Ik nodigde iedereen maar uit, niet om te drinken, nee seks was mijn uitweg en de mannen waren gretig genoeg. Maar na een tijdje gaf dit ook geen voldoening meer. Welke kant gaat dit op? Ik voelde mij depressief en toen de regels in de woonvorm ook nog eens aangescherpt werden was ik het helemaal zat. Ik moest in eens voor 22u thuis zijn, ik werd om vaste tijden in en uit bed geholpen en kregen we vaste douche dagen. Dit was niet een leuke toekomst voor mij, als ik mijn geluk terug wil zal ik een andere weg in moeten slaan. De weg die ik moest nemen lag plotseling voor mij, de brief die ik op een dag in de brievenbus kreeg veranderde mijn toekomstbeeld in één klap. Er kwamen woningen vrij van Fokus, een organisatie die mensen met een handicap en zelfstandig genoeg zijn om voor zich zelf te zorgen qua denk niveau en puur lichamelijke zorg nodig hebben. Op de momenten wanneer jij daar behoefte aan hebt. Je huurt je eigen appartement en regelt verder alles zelf, puur de zorg regelen hun. Ik had weer mooie vooruitzichten, een iets betere tijd zou ik tegemoet gaan.
In 2015 verhuisde ik, inmiddels had ik een partner waar ik alweer 3 jaar bij was en mij erg goed steunde. Ik woonde 2 jaar op mijzelf in Fokus en merkte op dat mijn partner vaak in de slachtoffer rol begon te kruipen, juist nu ik net daar uit begon te klimmen. Hij was in eens afhankelijker van mij dan ik van hem, iedere keuze die gemaakt moest worden was hij afhankelijk van wat ik wilde. Nee, ik kon nu eindelijk op mijn eigen benen “staan” en heb iemand nodig die mij ook een steun in de rug kan geven als ik dreig te vallen. Ik wilde niet steeds de kar blijven trekken en hem blijven gerust stellen, ik besloot alleen verder te gaan.
In 2016 ging ik op date, ik was nu een jaar alleen en had mijn leven zo goed als op orde. Hij zat hier op de bank bij mij thuis. Hij zat onderuitgezakt als of het hem allemaal weinig interesseerde. Ik stelde hem veel vragen en hij sprak honderd uit en bleef maar over zijn hobby’s etc praten. Al snel werd het later en zei dat hij zo moest gaan want anders redde hij het niet met zijn laatste trein. Ik was de nuchtere fries en zei dat ik ook wel een logeerbed had. Vanaf die dag, zijn we bijna altijd samen geweest.
Hij kwam over als erg zelfverzekerde man, heeft over alles en iedereen een mening maar als iemand iets op hem aan te merken had was het mis. Hij werd dan boos en zei dan tegen mij ‘zijn mannetjes’ wel even op diegene af te sturen. Hij zei dan: je moet je medicijnen hebben en leg ik je in bed. Ik hou zelf wel van een man die de touwtjes eens vast pakt. Hij had het in maand 1 al over samenwonen, en wat hij wilde verbouwen en aanpassen. Heeft nieuwe kasten gemaakt voor medische spullen, hij had het erg mooi gemaakt maar dat wil hij ook graag aan iedereen laten zien. Maar als ik wat vroeg of nodig had hoorde ik dankbaar en geduldig te zijn, iedereen in mijn leven heeft altijd maar alles voor je gedaan, je wacht maar even. Zei hij dan belerend. Ik had soms het gevoel dat hij mij wilde hersenspoelen, maar dan twijfelde ik weer aan mijzelf of dit echt wel zo was. Hij was de man die bepaald wat goed voor mij was, want dat heb ik vanuit huis niet mee gekregen beweerde hij. We hadden soms ernstige ruzie, waarbij hij een keer met een kruk naar mij wilde gooien. Ik bleef zo kalm en keek hem aan van, ja, nou… laat je gaan dan. Maar hij gooide hem naast zich neer en liep weg. Ik heb hem vaak gevraagd wat hij nog met mij wilde, waarom hij juist mij wil, want altijd lopen er op straat mooiere vrouwen waar hij het wel op kon doen. En toch bleef ik bij hem, ik was betoverend en blind geraakt. Familie kwam zelden nog langs, ze waren zo klaar met hem maar hij was erg goed in mij te laten denk dat alles aan mij lag. Ik heb tegen hem gezegd, laten we dan zonder ruzie uit elkaar gaan… Geen sprake van, want ik kom niet zomaar van hem af zei hij dan. Oh… komen die mannetjes van je mij dan opzoeken? Zei ik zo sarcastisch mogelijk. Dan ineens hieldt hij mij vast, knuffelde mij en zei: ik ben een boomerang liefje, gooi mij weg… ik kom gewoon terug. Eng en verstikkend gewoon.
Hem verlaten leek wel onmogelijk omdat hij er of een grap van maakte en mij kleineerde, of dreigde met zijn advocaat en politie. Maar wij gaan pas uit elkaar als 1 van ons dood gaat, zei hij. misschien bedoelde hij het lief maar het verstikte mij. Ook beweerde hij alles vanaf zijn huis op mijn pc te kunnen zien, ik weet nu da dit alles groot spraak is geweest. Hij wilde met mij een kind, hij speelde hier goed op in want hij wist dat dit mijn diepste wens was. Soms kon hij zo lief kijken en met zijn mooie bruine ogen mij betoveren, dan verdronk ik en fluisterde hij dat alles goed zou komen. Hij had mij in zijn macht….
Deze man wist wat goed voor mij was, sprak met mij als of hij een psycholoog was en begreep mijn verdriet. Ik hoefde alleen maar naar hem te luisteren, hij zou mij steunen. Maar iets in mij schreeuwde, laat dit stoppen! Nee, ik hunkerde naar hem. Hij weet wat goed is voor mij. Hij zei dat hij katholiek was en en vrouwen hebben te luisteren naar hun man, ook ik. Ik dien gewoon naar hem te luisteren, mijn mening deed er weinig meer toe. De paniek sloeg soms op mij af, ik verlies mijzelf! “Berdien, jij kan niet zomaar weer een vriend krijgen dus accepteer dat vreemde gedrag van hem nou maar.” Sprak ik mijzelf toe. Mijn grenzen bleef ik verleggen, ik accepteerde zoveel. Ineens was daar de drup, er gebeurde weer zoiets kleins maar ik explodeerde, alles kwam er uit. En wat deed hij? Hij pakte zijn camera en filmde mij geflip. “Nu heb ik bewijs, dat je echt gestoord bent” zei hij vol trots. Ik heb gezegd dat hij kon vertrekken en hem niet weer hoefde te zien.
Een aantal dagen later kwam ik erachter dat ik zwanger van hem bleek, ik was in paniek en kreeg als tip van iemand hem toch maar te informeren, ik had van hem geleerd het klein te houden, dingen die iets tussen ons waren moesten ook tussen ons blijven beweerde hij. De dagen na dat ik het uitgemaakt had, heeft hij iedereen die hij via mij kent geAppt, en gezegd dat ik psychies in de war ben, ik heb namelijk wel geroepen dood te willen. Ik voelde mij depressief bij hem… Ik had hem nodig, mijn redder en had weer verlangens naar hem. Weer was ik mijzelf kwijt, ik werd zwanger en dacht… het heeft zo moeten zijn, blijkbaar moet ik terug naar hem. Hij veranderde niet, ook niet toen ik zwanger van hem was. Hij zei dat hij toch meer in zijn recht zou staan om het kind aan hem toe te eisen, hij zou niks te verliezen hebben. Ik kan toch niet voor haar zorgen. Weer een strijdt. Ik zei hem, niet meer te willen strijden en hem de hakbijl te willen geven maar dat ik niet meer in de vechtring wil staan. Sla jij maar om je heen, mij kun je niet raken…..
Ik was helemaal uit balans gehaald en dat heb ik nog nooit eerder zo erg gevoeld. Het beangstigde mij, dat iemand dit heeft kunnen veroorzaken, ik ben overal veel te veel in mee gegaan. Ik voelde mij machteloos en daar heb ik zoveel moeite mee gehad, ik mocht alles loslaten en dat vond ik echt vreselijk eng.
Mijn dochter is geboren met 24 weken, we waren beiden bijna dood. Vechten voor mijzelf en voor haar, we hebben gewonnen en het leven stroomt weer door ons heen. Ik heb gekozen voor een pleeggezin, vader is niet meer in beeld. Ik kan niet voor haar zorgen, familie wilde het ook niet en heb een vreselijke zwangerschap gehad, eenzaam en alleen. Ik had geen keuze, maar momenteel twijfel ik ernstig of ik wel de juiste heb gemaakt. Eerst in een web opgesloten met je partner, weg kunnen gaan en nu weer in het volgende web. Pleegzorg. Het zijn nu hun regels, hun kind. Ik dacht dat ik niet voor adoptie koos maar daar begint het op te lijken. Eerst zag ik haar een gehele dag in de week bij mij thuis, maar er is een conflict geweest en mag haar nog maar 1,5u in de week zien bij pleegouders thuis. Het is onterecht en ben machteloos tegen over instanties, je staat altijd al met 3-0 achter. Ik heb het gezag, maar omdat ik soms anders denk dan een arts is het beter dat pleegouders alles maar krijgen. Het enige wat ik nog heb dreigt mij ook nog afgenomen te worden, het doet pijn en kost zoveel energie om constant te strijden. Naar rechtszaken te moeten en te bewijzen dat ik nooit kwaad zal doen of tegen ga werken.
Schrijven geeft zoveel opluchting, je kunt zijn wie je wil zijn. Jezelf verliezen in een verhaal is 1000 maal beter dan verloren in de wereld. Er komen vast nog veel meer kuilen en hobbels op mijn pad maar hoop dat deze site waar ik mijn verhaal kan delen, een beetje zand kan strooien in de kuilen die er vast nog wel gaan komen.
0 reacties