De jaarlijkse vuurwerkterreur

Het geweld in Irak lijkt soms heel nabij. Op bepaalde momenten verwacht je de autobranden in Frankrijk van een tijdje geleden achter elke hoek van een straat. 31 december een paar minuten voor middernacht. Nadat ik mijn moeder ergens had opgehaald zou ik in haar huis de nacht doorbrengen. We dachten net op tijd te arriveren, voor het echt losbarsten van het jaarlijkse geweld. Dat dachten we dus. Maar toen ik de afslag naar haar straat genomen had stuitte ik direct op een indrukwekkende raketwerper in vol bedrijf die me de doorgang versperde. Helemaal volgens plan werkte het geval niet want de lading ontplofte ter plekke. Ik parkeerde op de enige vrije parkeerplek naast een soort Stalinorgel. Die plek was niet toevallig vrij. Direct bleek dat mijn actie niet naar de zin was van de opstellers van het geschut. Ik kon mijn auto maar beter een straatje verder parkeren, werd me te verstaan gegeven, want ze hadden mijn plek nodig voor meer zware artillerie. Op dat straatje verder dreigden de schermutselingen ook elk moment te kunnen beginnen en daar kon ik mijn auto niet in de gaten houden vanuit mijn moeders huis. Uit 2 kwaden de minste kiezend, dacht ik, besloot ik het er op te wagen. Ik liet mijn auto in de oorlogszone staan. Achter mijn moeder naar haar huis lopend wees ik de artilleristen er op dat alles voor hun risico was. Dat was tegen het zere been. Ze wilden mijn auto ook zo “wel even in elkaar trappen”, zeiden ze. En dat ik en “dat ouwe wijf” (mijn moeder van 81) moesten oprotten. Op zo’n moment moet er iemand verstandig zijn en ik was de enige die daarvoor in aanmerking kwam. Het ging om soldaten in het heetst van de strijd dus negeerde ik het geraas en getier. Het waren overburen van mijn moeder (in hun ‘normale’ doen brave huisvaders van rond de 30) en je wilt geen herrie in de buurt. Zeker niet als er nog zoveel munitie voorhanden is. En het is een heel net buurtje, het grootste deel van het jaar. Maar toen even niet.

Tussen 31 december tussen 22.00 uur en 1 januari 2.00 uur mag er legaal oorlogje gespeeld worden in Nederland. Rondtrekkende groepen guerillastrijders met verhitte koppen en korte lontjes (in hun ‘normale’ doen meestal brave huisvaders en schaapachtige jongetjes) doen hele buurten schudden op hun grondvesten met een orgie aan lawaai en lichtflitsen. Enorme vuurgevechten en ontploffingen waar ze in echte oorlogsgebieden jaloers op zouden zijn. Aan die 4 legale uurtjes rond de jaarwisseling gaan een paar weken vooraf waarin de strijdende partijen volop warmdraaien. Niet legaal maar wie doet er wat aan? De halve man en een paardenkop politie op straat is druk bezig met snelheidscontroles of het patrouilleren in rustige buurten tot ze rustig aan de langverbeide administratie van de processen verbaal kunnen beginnen.

Maatschappijontwrichtende activiteiten zijn om voor de hand liggende redenen in het algemeen verboden. Maar voor de jaarlijkse vuurwerkterreur rond oud en nieuw wordt een uitzondering gemaakt. Ook om voor de hand liggende redenen. Stel je voor dat die brave huisvaders hun jaarlijkse regressietherapie naar gevoelens uit de oertijd ontnomen zou worden. Als de woeste krijger in die man met het welvaartsbuikje zich zelfs niet 1 maal per jaar kan uitleven. Wat zou er zonder uitlaatklep met die oeroude drang gebeuren. Ik geloof niet dat ik het wil weten.