De jankbokaal

[i] “Mien, woar is mien feestneus?”[/i]
“Geen idee, kijk eens op de vensterbank.”
“Die bij het [i] bloemetjesgordijn[/i]?”
Vanavond gaan we, zo vlak voor carnaval, eens lekker janken. Een zorgvuldige voorbereiding is noodzakelijk. “Wat eten we?” “ Nou, [i] ik heb worstjes op mijn borstjes, bietjes op mijn knietjes, karbonades en salades op mijn bil[/i]. Keus genoeg, zou ik zeggen.” Henk kijkt beteuterd. “Ik heb eigenlijk meer zin in [i] pizza, pizza, ooooooh pizza[/i]. Natuurlijk krijgt hij zijn zin en een half uur later zitten we aan een goedbelegde pizza.

De zangeres zonder naam en [i] Ketelbinkie[/i] moeten ons nu in de juiste stemming brengen. Triest vraag ik aan Henk waarom hij zich nog niet omgekleed heeft. “Dat ben ik wel, hoor,” antwoordt hij in grafstemming. “[i] Ik heb drie haren op mijn borst en ben een beer[/i].” Met tranen in mijn ogen smeek ik hem zijn kostuum van vorig jaar aan te doen. “Je was zo leuk als [i] Flip Fluitketel[/i].” Henk, inmiddels ook ontroerd, geeft niet toe. “Met onbloot bovenlichaam maak ik veel meer kans bij de vrouwtjes. Jij hebt makkelijk praten, maar ik, [i]elke nacht ben ik eenzaam.[/i]” We barsten nu beiden spontaan in janken uit.

“[i]Het is tijd, de hoogste tijd[/i] om te gaan,” snottert Henk. Bedrukt doen we onze jas aan, om vervolgens snikkend naar het [i] kleine café aan de haven[/i] te lopen. Ook op straat is het een droevige bedoening. Een [i] Pierrot[/i] voor ons laat het niet bij één traan, en ook [i]Roodkapje[/i] aan de overkant van de straat huilt hartverscheurend.

Al het leed van de wereld heeft zich verzameld in één kroeg. “Arta, vind je dit nu echt leuk?” vraagt Henk grienend. “Nee,” snif ik tegen hem, “maar iedereen denkt bij carnaval aan plezier en lachen, terwijl het soms echt om te janken is.” Na twee uur ‘standup triestians’ aangehoord te hebben slaat de sfeer plots om. Het bier, voor vandaag omgedoopt tot [i]lauwe pis[/i] heeft zijn werk gedaan. Achter ons wordt voorzichtig gelachen om het verhaal van een dode hamster. Binnen de kortste keren lacht iedereen weer. Over een uur wordt de jankbokaal weer uitgereikt, maar eerst nog even [i] die hèndjes de lucht in[/i].

Schaterend hoor ik Henk tegen een verpleegster zingen: “[i]Wèn lekker ding bende gij, en ge het zon lekker kuntje.[/i]” Zijn tranen zijn gedroogd. [i]Het feest kan beginnen![/i]