De jongen en de hoed

Terwijl ik wacht op de trein loopt er een jongen haastig voorbij. Hij heeft een hoed op, een zwarte, hoge hoed, van het type dat goochelaars of mannen van stand ergens aan het begin van de vorige eeuw droegen. Deze jongen echter, behoort niet tot de rijke burgerij. Dat maak ik op uit het simpele feit dat hij met het openbaar vervoer reist. Daarnaast zou het in theorie best kunnen dat er onder die hoed een wit konijntje schuilt, maar gezien de hoge temperaturen acht ik die kans gering. (met zo’n konijn op je kop raak je heel snel oververhit) Nee, er moet een andere reden achter de hoed zitten. De jongen, ik schat hem begin twintig, hoewel dat lastig schatten is door de hoge hoed, is gekleed als iemand met een voorliefde voor “stevige muziek”. Hij draagt tevens een bril. Ineens denk ik aan Slash, de gitarist van Guns & Roses. Slash houdt van rock, draagt een hoge hoed en heeft in bed tijdens het lezen geregeld een bril op. Zou dat het zijn? Zou de jongen met zijn hoed een statement willen maken betreffende zijn idool? De jongen zelf is inmiddels allang uit het zicht verdwenen en ik realiseer me dat er op dit moment meerdere versies van het verhaal over de jongen moeten circuleren. Sommige versies zullen dichter bij de waarheid liggen dan andere. Uiteindelijk bedenk ik me dat er aan alles en iedereen een verhaal kleeft en op een vreemde manier word ik daar blij van.
De trein is inmiddels vlak voor mijn neus gestopt. Een hoogbejaarde vrouw met een Beats by Dr. Dre hoofdtelefoon stapt uit en verschillende reizigers glimlachen naar haar. Ik vraag me af hoeveel nieuwe verhalen er zojuist zijn geboren.