‘Nou, dit is ‘m dan en dit moet ie eten, 2x per dag.’
Vriendin M. aaide haar kat Dirk liefkozend over zijn kop.
‘Verder is ie heel makkelijk hoor, laat ‘m maar lekker buiten spelen. Als ie ’s avonds maar binnen is.’
Ik knikte. Hoewel ik er totaal geen zin in had. Drie weken geleden had ik in een opwelling gezegd dat ik wel op de kat
van vriendin M. wilde passen. Waarom weet ik nogsteeds niet. Waarschijnlijk door dat extra wijntje die avond.
En weg was ze. Daar zat ik dan, te samen met Dirk.
‘Zullen we iets leuks gaan doen?’vroeg ik, om het ijs te breken.
‘Een filmpje kijken, beetje dansen of wil je een stukje lopen?’
Dirk keek niet op of om.
‘Zal ik je borstelen ofzo?’ probeerde ik.
Dirk keek nu wel. Met een strakke, strenge blik.
‘Goed, goed, wat jij wilt.’ geschrokken keek ik Dirk na terwijl hij lenig van de tafel jumpte.
Op de een of andere manier moest ‘ie me niet. Hij vond me niet leuk.
Waarom eigenlijk niet? dacht ik. Ik ben toch harstikke leuk? En gezellig, en vriendelijk, lief en… alle dieren vinden mij leuk.
Behalve Dirk dus.
Zwijgend at ik mijn broodje met boterhamworst. Ineens leek Dirk. van gedachten veranderd.
Met een aparte prraauww sprong hij lenig op tafel. Precies zoals hij er net afsprong.
Spinnend ging hij voor me zitten en knipoogde. Hij zag er veel vriendelijker uit dan net.
Ik hield hem een kleine stukje boterhamworst voor. Dirk smikkelde intens gelukkig aan dat stukje worst.
Toen het op was wilde hij meer. Ik denk dan bij mezelf; wees blij met was je hebt gekregen. Dirk zelf zag dat anders.
Het leek me leuk om met Dirk te spelen, misschien schepte dat een band. Weer hield ik een stukje boterhamworst voor z’n neus en
wiebelde het heen en weer. Dirk keek op z’n liefst. Net voor hij het wilde pakken, stopte ik het gauw in m’n mond.
Natuurlijk moest ik erg om mezelf lachen. Dirk vond mij niet zo leuk. Zijn ogen knipoogden niet meer en hij was direct gestopt met spinnen.
Woest draaide hij zich om en ging op de rand van de tafel zitten, met z’n rug naar mij toe en zijn staart bewoog wild heen en weer. Van frustratie.
[i]Jezus,[/i] dacht ik. Die kan ook niks hebben.
[i]Hee Dirk, Psst, psst. [/i]zei ik voorzichtig.
Dirk reageerde niet. Hij negeerde me volkomen.
Ik stond op van mijn stoel en ging voor hem op de grond zitten.
[i]’Dirukkiee… kijk es’. [/i]
Maar Dirk keek niet meer en sprong weer van de tafel. Hij vond me weer net zo stom als vanochtend.
Ik zuchtte. Deze twee weken konden nog weleens heel lang gaan duren…
15 reacties
SIMBA · 29 september 2008 op 13:15
En hoe gaat dat samen met die hond uit je eerste stukje???
doemaar88 · 29 september 2008 op 13:26
Die vind werkelijk alles prima :wave:
pally · 29 september 2008 op 16:16
Grappig stukje met wat slordigheidjes.Vooral het dialoogstukje vond ik leuk.
En verder geef ik Dirk groot gelijk, onbetrouwbaar wezen, dat je dr bent! 😆
groet van Pally
Neuskleuter · 29 september 2008 op 18:36
Het is erg grappig gevonden, met een lekkere dosis zelfspot, maar haal inderdaad even die slordigheden eruit. Het is handig om het eerst aan iemand anders te laten lezen voor je het instuurt, of om het zelf een dag nadat je het hebt geschreven nog eens na te lezen. Dan zie je dat beter. Ik snap ook niet helemaal waarom je de ene keer een gedachte en zin cursief zet, maar de andere keer alles rechtop. In een column mag alles rechtop, zonder haakjes 🙂
Ik ben wel benieuwd wat die kat nog in petto heeft… De kat van mijn huisgenoot heeft eens in mijn tas geplast en dreigt nog elke keer het zo weer te doen. De kat van mijn ouders laat konijnenpootjes achter in huis. Ik wil niet weten waar de rest is gebleven… Kortom, vertel, vertel! 😀
Ma3anne · 29 september 2008 op 21:11
En is het toch nog goedgekomen tussen Dirk en jou? 😀
Grappig beschreven, deze spontane vergissing om op een kat te passen.
Fem · 30 september 2008 op 07:05
… katten zijn heerlijke wezens 😀
doemaar88 · 30 september 2008 op 09:04
Verder heeft Dirk zich prima gedragen, Neuskleuter. Hij had alleen wat vreemde eigenaardigheden en zag ze regelmatig vliegen. Dingen die ik niet zag. En dan sprintte hij het hele huis door, trap op, trap af…
En hij heeft me genegeerd, echt waar. Katten kunnen je echt negeren… Het was vreselijk, die kat is heel, heel erg vreemd :hammer:
Mup · 30 september 2008 op 09:41
Daarom neem ik geen huisdieren meer, als ik dan weg zou gaan, zou ik iemand zoals jij kunnen treffen als oppas 😉
groet Mup
doemaar88 · 30 september 2008 op 11:07
Nou Mup, ik ben dan wel een klein beetje een pestkop, maar daarnaast ben ik vooral ontzettend lief 😀 Je had dus gerust je beestje bij mij mogen brengen 😉
Mup · 30 september 2008 op 12:00
Mocht het ooit zover komen, zal ik aan je aanbod denken. Dan wordt het een hond, een grote ben ik bang:-)
Mup
doemaar88 · 30 september 2008 op 12:05
Dat is mooi, daar heb ik ervaring mee :hammer:
Mien · 30 september 2008 op 13:22
De volgende keer gewoon een paar Jerry’s meenemen. Komt alles goed en heb je in ieder geval een hoop lol!
Dirk gelukkig, jij gelukkig.
Mien Tom
WritersBlocq · 1 oktober 2008 op 00:13
Een slordig uitgewerkt blogje, waarin ook een kat die afhankelijk van je is maar mazzel heeft dat je het niet bonter maakt… nee, [i]not my party[/i]
Dees · 1 oktober 2008 op 18:16
[quote]Het leek me leuk om met Dirk te spelen, misschien schepte dat een band. Weer hield ik een stukje boterhamworst voor z’n neus en wiebelde het heen en weer. Dirk keek op z’n liefst. Net voor hij het wilde pakken, stopte ik het gauw in m’n mond.
Natuurlijk moest ik erg om mezelf lachen. [/quote]
Ik moest er ook erg om lachen 😀
Superleuk stukje. Aan de vorm en techniek kun je inderdaad nog wel wat doen, maar ach, de twee belangrijkste ingredienten heb je al, schrijfsouplesse en humor.
doemaar88 · 1 oktober 2008 op 21:48
Bedankt voor je leuke reactie Dees! 😀