John nam een flinke slok champagne en zei tegen de twee lieve jonge vrouwen die op de bank zaten: “De Kerstman stond op het punt te vertrekken voor zijn jaarlijkse reis naar de aarde toen een van zijn elfjes zei: “Santa, vergeet niet om Afghanistan te bezoeken.”

“Wat? Afghanistan? ‘zei de Kerstman. “Bedoel je dat islamitische land waar vrouwen gekleed zijn in tenten? Wie zou me daar willen zien?”

“We hebben een brief ontvangen van twee kleine meisjes. Ze zijn een tweeling en hun namen zijn Aisha en Afifa. Ze zijn acht jaar oud en willen een opleiding, ze willen naar een goede school, maar de Taliban hebben gifgas gebruikt om hun meisjesschool aan te vallen. Sommige van hun vriendinnen zijn vergast. De tweeling ontsnapte net op tijd. Hun leraressen zijn dood, vermoord door de Taliban. Je moet ze helpen, Kerstman,” smeekte de elf. “Bovendien zijn het wezen. Ik weet zeker dat ze zullen worden verkocht aan een oude Taliban met een lange baard en drie tanden die al twee vrouwen heeft.”

En daarom ging Santa naar een afgelegen, door de Taliban gecontroleerd gebied in Afghanistan. Hij parkeerde zijn slee en rendieren aan de rand van het dorp waar de meisjes woonden en liep naar hun huis.
De volle maan gaf genoeg licht. De Taliban-nachtpatrouille zag hem naar hun toe komen. In het begin geloofden ze hun ogen niet. Ze zagen een dikke oude man met een rood jasje aan dat afgezet was met bont en een broek met een brede riem met gesp en hij had een bijpassende hoed op zijn hoofd. Hij had ook zwarte militaire laarzen aan. Hij was duidelijk een westerling, waarschijnlijk een Amerikaan, dachten ze.

De mannen in witte gewaden droegen elk een zwarte tulband en hun zwarte baarden waren bijna net zo lang als de baard van de Kerstman. Hun namen waren Arman en Bahram en zij bewaakten het dorp.
Toen de Kerstman naderde, schreeuwde Arman in slecht Engels: “Jij, christenhond! Wat jij hier doen?”
“Wat bedoel je?” antwoordde de Kerstman in vloeiend Pasjtun, de taal van de Taliban.
“Je hebt een Christelijk uniform aan en je bent duidelijk een goed opgeleide spion omdat je onze taal kan spreken,” brulde Arman.
“Christelijk? Ik heb niets met het christendom te maken, domme dwaas.”
“Noem je mij een dwaas? Je bent onze gevangene, jij Christelijk varken,” ‘schreeuwde Arman.
‘Ik denk dat je maar beter terug kan gaan naar waar je vandaan kwam en mij gerustlaten,’ bromde de Kerstman. “Het zou in jouw belang zijn om nu te vertrekken.”
Arman richtte zijn Kalashnikov op de Kerstman. “Op je knieën!” beval hij.
De Kerstman glimlachte alleen maar. ‘Ik heb je een eerlijke waarschuwing gegeven, toch? Ik herhaal: het zou in jouw belang zijn om nu te vertrekken. Je hebt niet geluisterd. Nu zul je nieuw ondergoed nodig hebben. “

In een flits voelde Arman eerst de ernstige buikpijn, onmiddellijk gevolgd door de stront die uit zijn anus stroomde. Zijn vriend opende het vuur toen hij Arman zag lijden. De kogels gingen dwars door Santa’s lichaam alsof ze neutrino’s waren.
De Kerstman richtte zich tot de doodsbange schutter. “Jij, Bahram, verdient meer straf dan je vriend want je wilde mij vermoorden. Een maand lang, elke keer dat je zelfs nog maar denkt aan seks, zul je in je broek schijten. ”
De strijders renden weg terwijl ze schreeuwden: “Een djinn, Satan zelf is naar ons dorp gekomen!”
“Ho, ho, ho,” lachte de Kerstman. Hij kwam uiteindelijk aan bij het huis van de meisjes. Hun geloof in de Kerstman was zo sterk dat ze de hele nacht op hem hadden gewacht.
“Meisjes,” zei de Kerstman, “volg mij.”
Inmiddels was er alarm geslagen. De volledige macht van de Taliban wachtte de Kerstman op buiten het huis van de meisjes. Tenminste vijftig mannen waren gekomen. Ze zwaaiden met hun Kalashnikovs.
“Geef je over of we zullen de meisjes vermoorden,” schreeuwde hun aanvoerder.

De Kerstman zwaaide met zijn hand en hun Kalashnikovs smolten in hun handen, waardoor de Taliban ernstige brandwonden kregen. Tegelijkertijd voelden ze allemaal hun hete brandende poep uit hun anus schieten.

Santa floot. De slee arriveerde. “Kom mee meisjes,” zei Santa, “we gaan naar New York. Ik ken daar een leuk, kinderloos jong stel dat jullie zal adopteren en jullie zullen de beste opleiding krijgen.”

In 2017 sneeuwde het niet op kerstavond in New York, maar de kerstverlichting twinkelde in de boom in John’s huis. Aisha bereidde haar doctoraat in de microbiologie voor en Afifa was geslaagd in het examen dat toegang verleent tot het beroep van advocaat.

Aisha en Afifa lachten. “Je hebt gelijk, pap, het is een mooi verhaal,” zei Afifa.

De meisjes waren volwassen geworden, maar hun adoptievader was weer een kind geworden. De ziekte van Alzheimer had zijn geest in de war gebracht.

“We zullen dat verhaal aan onze kinderen vertellen, pap. Maar we zullen nooit de waarheid vergeten: hoe je ons redde toen we naar de basis van het Amerikaans leger renden.”

John keek naar de jonge vrouwen en glimlachte. Hij leefde in zijn eigen vervagende werkelijkheid. Hij vroeg zich af wie deze vriendelijke mooie vrouwen waren.

Categorieën: Algemeen

3 reacties

Nummer 22 · 12 december 2017 op 17:58

?? verrassend slot! Mooi om te lezen. Chapeau!

    Wayan · 13 december 2017 op 11:44

    @Nummer 22 Bedankt! Ik had dit verhaal eerst in het Engels geschreven voor de verzameling kerstverhalen van mijn uitgever, zie https://www.amazon.co.uk/dp/1981649379/ en ik kreeg 10 pound sterling per verhaal, met behoud van de auteursrechten. Ik heb 4 verhalen geschreven. Ik zal nog deze week een tweede verhaal in het Nederlands hier op de website zetten

Wayan · 17 december 2017 op 07:36

Is iedereen met vakantie? Geen reacties?

Ik zou graag weten of jullie dit een leuk verhaal vinden

Geef een reactie

Avatar plaatshouder