De kier

Vijf boerenkarren staan in het hoge door de zon geelgebrande gras. Sommige tot hun as weggezakt in de grond. De metalen onderdelen zijn roestig en het ooit groengeschilderde hout is grotendeels vergaan. Aan de rand van het erf werpen populieren langgerekte schaduwen over de oude schuur. Klimop groeit over de muren en ook het doorgezakte met rode pannen bedekte dak raakt al gedeeltelijk aan het zicht onttrokken. De deur hangt scheef in zijn scharnieren en omdat de toegang dichtgegroeid is met brandnetels en ander onkruid, gaat hij niet ver open. Alleen door een kier kun je naar binnen kijken. Door de vele gaten van de gebroken dakpannen schijnen honderden kleine lichtstraaltjes naar binnen. Bij de in oude stijl gerenoveerde woning staan fietsen en auto’s. Ik zou kunnen vragen of ik even in de schuur mag neuzen, maar dat is lang zo spannend niet. Net als vroeger spiedden mijn ogen in het rond. Op zoek naar een raam, een gat of andere opening waar ik mijzelf doorheen kan persen. Ik trek nog eens flink aan deur. Hij gaat een beetje verder open. Snel glip ik naar binnen. Heel even blijf ik doodstil staan en wacht. Ik hoor niets, niemand heeft mij gezien. Ik raak snel aan het duister gewend. Het ziet eruit alsof alles tientallen jaren geleden haastig naar binnen is gegooid en verder nooit naar omgekeken. Stapels stoffig en roestig materiaal waartussen ik een aantal dingen herken. Tractorstoelen, van die metalen met gaatjes. Gereedschap, een juk, wagenwielen en iets voor vee om uit te drinken. Her en der verspreid staan enorme kisten vol roestige blikken. Landbouwgif? Op een gevaarlijk naar beneden hellend half open zoldertje staat een hele berg rommel. Ik zie daarboven, in het halfduister, ook een aantal kleine handploegjes. Ik zou een aantal van die kisten kunnen stapelen en op het zoldertje klimmen, maar doe het niet.

Net als vroeger voel ik de spanning. Ik fantaseer en geniet nog een poosje van deze ontdekkingstocht, maar verlies de realiteit niet uit het oog. Ik maak geen herrie, beschadig niets. Haal geen winkelhaak in mijn kleding. Ik maak mijzelf niet vuil en loop geen verwondingen op. Ik schat het risico in. Hou rekening met het feit dat ik gesnapt kan worden en heb mijn smoesjes klaar.

Even later werk ik mezelf weer naar buiten en laat de deur openstaan. Op een kier. Een kleine opening naar een wereld van lang geleden, vol fantasie, spanning en avontuur. Een wereld waarin ik ooit leefde, die ik mij herinner, maar de weg terug, echt helemaal terug, die bestaat niet meer.