De kilte in de avond

Met jou zijn was alles wat ze wilde.
Alles wat ze nodig had.
Ze weet niet waarom je te blind was dit te zien, ze maakte je het elke dag duidelijk.
Het laatste wat ze zich nog herinnerd is dat je de deur opendeed, naar buiten liep, de regen in.
Het licht van de straatlantaarn, wat naar binnen viel doordat jij de deur opende, verdween langzaam terwijl je de deur achter je dichttrok.
Net als jou voetstappen, die vervaagde en plaats maakte voor het geluid van de regen.
Ze je nodig heeft vanavond. Je weet dat ze niet kon slapen, omdat ze doodsbang was.
Het voelde alsof ze heel hard naar beneden viel, diep van binnen.
Ze wenste dat de nachten snel voorbij zijn, want de kilte in de avond wilde niet weggaan.

Soms voelde het alsof ze niet meer door kon gaan.
Er was niet veel om te nemen omdat jij alles gegeven had.
Ze moest een manier vinden om deze pijn te stoppen, het werd als maar sterker en niemand wilde haar helpen.

Het valt nog steeds niet uit te leggen. De juiste woorden zijn er niet. Niemand snapt wat er gebeurd is.
Niemand begrijpt wat er is fout gegaan en waarom jij bent weggegaan.
En nog steeds kan ze niet slapen.
Want ze is bang in het donker, kleine meisjes zijn nou soms eenmaal bang.
Maar jou kleine meisje is niet zomaar bang, ze is doodsbang.
Omdat op een stormachtige avond je haar verlaten hebt, nooit meer bent terug gekeerd.
En juist op regenachtige avonden willen kleine meisjes dat hun vaders komen kijken of er geen monsters achter de gordijnen in hun kamers zitten.
Ook jou kleine meisje is bang voor monsters en de kilte in de avond.