Ga weg economische crisis, je maakt me aan het stressen. Je maakt me nerveus, je zorgt ervoor dat ik ongerust wordt over mijn toekomst. Je zet me aan het denken, over de dingen die ons te wachten staan in de komende paar jaar. Ik hoop niet dat we dezelfde crisis mee gaan maken als een paar decennia geleden. Het zou vreselijk zijn.
Met jou zijn was alles wat ze wilde.
Alles wat ze nodig had.
Ze weet niet waarom je te blind was dit te zien, ze maakte je het elke dag duidelijk.
Het laatste wat ze zich nog herinnerd is dat je de deur opendeed, naar buiten liep, de regen in.
Het licht van de straatlantaarn, wat naar binnen viel doordat jij de deur opende, verdween langzaam terwijl je de deur achter je dichttrok.
Net als jou voetstappen, die vervaagde en plaats maakte voor het geluid van de regen.
Ze je nodig heeft vanavond.
Ik heb dagen gehad, dagen waarvan ik zou wensen dat ze er nooit geweest waren. Dagen die ik graag wil vergeten. Andere dagen zou ik niet willen en kunnen missen.
Ik hoef niets anders te zijn dan datgene wat ik ben. Ik hoef niemand anders te zijn dan een Zweedse emigrant. Ik hoef niemand anders te zijn dan de dochter van mijn ouders, de dochter van een accountant. Niet iemand anders te zijn dan de dochter van een zuster in een afkickkliniek. Ik ben wat ik ben en ben er trots op. Ik hoef niets anders te zijn dan een combinatie van twee zielen in 1.
Dit zal ik nooit vergeten, want het deel waarin ik me nu bevindt en waar ik ook heen ga… Ik weet waar ik vandaan kom. Ik weet waar ik verbleven heb en ik weet waar ik altijd naar terug kan keren.
