Ik heb dagen gehad, dagen waarvan ik zou wensen dat ze er nooit geweest waren. Dagen die ik graag wil vergeten. Andere dagen zou ik niet willen en kunnen missen. Ik heb dagen gehad waar ik zo veel gehuild heb, ik heb dagen gekend waar ik huilde van blijdschap. Dagen van geluk, dagen van verdriet.
Soms zou ik wel op de rewind knop willen drukken, op ongedaan maken. Maar helaas gaat dat niet altijd. Het is allemaal hetzelfde. Sommige dagen zijn te snel voorbij, andere gaan te langzaam. Het is allemaal zoals het is, niemand kan er iets aan veranderen. Misschien verlies ik mijn verstand.
Luister eens even wat ik heb bedacht:
Ik wil deze dag zo snel vergeten, verloren raken. Verloren raken samen met jou, ik wil vergeten waar ik vandaan kom.. vergeten wie ik ben, wat ik hier doe en vergeten hoe ik hier gekomen ben. Ik wil de weg kwijt raken, verloren raken in een bos van herinneringen. Wil je me helpen, ga je mee?
Misschien kunnen we naar een eiland gaan, ver van de bewoonde wereld. Ergens midden op zee, alleen jij en ik. Gewoon samen verdwijnen.
Maar dat zal er niet inzitten, jij bent het type wat niet stopt voor alles perfect is. “Ik ben niet perfectionistisch, maar het moet gewoon perfect zijn”. Je zal nooit uit het oculair van de gezaghebber durven stappen, nooit iets doen wat tegen de regels is. Ook als deze regels ongeschreven zijn, ook als niemand waarde hecht aan de regels. Je wil niet inzien dat regels er zijn om gebroken te worden. Maar aan de andere kant lig je ook graag dwars en werk je mensen graag tegen, zolang het maar niet te gek wordt. Als er een gevecht dreigt ren jij als eerste weg. Ben je misschien toch beter af op een eiland… Maar toch is het de manier waarop jij dingen doet die iedereen, en vooral ik, veel waarde aan hecht om niet te zeggen waar we van houden. Het kan je niet schelen als andere mensen opgewonden raken van de dingen die jij doet om dwars te liggen. Je bent er enkel op uit om mensen op te stoken en om hen te laten doen wat jij eigenlijk wil doen. Je kijkt hoe ze uitbreken en je verlaten. Je moet af en toe springen, too bad you’re afraid of highs.
Maar misschien moet je toch eens nadenken over mijn voorstel. Een eiland is zo slecht nog niet. Je kan je ten alle tijden verstoppen en er zijn geen regels waar je aan verbonden bent. Maar ja, jij bent nou eenmaal bang voor de trap en angstig voor de bodem. Je wilt blijven waar je bent, niet bewegen.. in het midden stil blijven staan. Bang om te bewegen, te springen of je te verplaatsen.
Het heeft even geduurd, maar ik zelfs ik zie nu in dat ik ook mijn mindere dagen nodig heb om te zijn waar ik nu ben. Ik had hier nooit geweest zonder die ene slechte dag, had nooit op het idee van een eiland gekomen zonder deze slechte dag. Misschien heeft elke nadeel inderdaad zijn voordeel.
Bedankt dat je me dit hebt laten inzien. Tack så mycket, Kära dig!
3 reacties
arta · 3 december 2008 op 11:17
Je gebruikt erg veel het woordje ‘ik’, en er staat ook erg veel herhaling in je tekst. Onnodige details weglaten, proberen woordherhaling zoveel mogelijk te vermijden, spellingscontrole erover en jouw boodschap zal veel duidelijker overkomen.
Inderdaad heb je slechte dagen nodig om de goede te kunnen waarderen.:-)
pally · 3 december 2008 op 12:44
Als het over liefde en leven gaat, zie ik hier vaak columns verschijnen waarvan ik denk dat die vooral aan iemand zelf gericht zijn: een soort innerlijke dialoog. Die moeten dan wel heel sterk zijn om anderen te boeien, want er wordt vaak in herhaald en er zijn ongewild meestal veel cliché’s. Dat jij kunt schrijven, Lola, heb je hier al bewezen. Blijf scherp kijken naar je schrijfsels en beoordeel ze ook vanuit je lezers.
succes, Pally
Anne · 4 december 2008 op 09:32
Te veel informatie in een kort stukje. Materiaal voor een verhaal, maar niet voor en column, althans niet op deze manier, vind ik. Beperk jezelf! Want dit is wellicht voor jou een bos van herinneringen, maar voor mij is het er een waar ik door de bomen juist het bos niet meer zie. Het is geschreven aan de geliefde, die aan vele halve woorden genoeg heeft, omdat er herinneringen en intimiteiten gedeeld worden, waar met woordjes, verwijzingen, cryptische omschrijvingen en retorische vragen naar wordt verwezen. Mij als lezer zegt dat dus echt te weinig om te boeien.
Specificeer! Kies één dingetje uit (een gebeurtenis, een frustratie, een herinnering, een thema) en diep dat uit in een stukje. Alleen het eiland noemen bijvoorbeeld, dat is beeld genoeg om mee vooruit te komen. Diep het uit. Bedenk wat je daar doet, concreet met die geliefde. Hoe je daar wel of niet gelukkig zou zijn. Hoe je eten zou vinden. Of je nog weg zou willen. Of dat dit uiteindelijk benauwend is – of niet, weet ik veel. Specificeer, beperk jezelf, leer niet alles in een stukje te willen proppen, en blijf vooral doorschrijven. Want de soepelheid in het schrijven die ik eerder wat miste zit er nu wel veel meer in. Dus oefening baart zeker kunst, dat bewijs jij.