Herfst

Ik rij naar huis, op de fiets. Over het fietspad waar ik elke dag rijdt, in weer en wind. Een kleine, smalle weg door het boerenlandschap van Midden-Nederland. Mijn IPod aan, de wind duwt me in mijn rug waardoor ik een aardig tempo heb.
De muziek begint te spelen. De wind laat het gras en de bomen, bladeren en takken op het ritme van mijn muziek bewegen.
Er vallen enkele takken op de grond, ze landden met een doffe klap in het modderige weiland aan mijn rechterkant.
[i]Oh it’s healing bang, bang, bang
I can hear your canons call[/i]

Overal om me heen vallen bladeren naar beneden, alle vormen, kleuren en maten.
[i]You’ve been aiming at my land[/i]

Voor mij ligt een oude boerderij met een rieten dak, buiten staat een vrouw met een dikke sjaal om en haar hond aan een riem naast haar.
[i]Your hungry hammer’s falling[/i]

Als ik haar passeer zie ik een glimlach op haar gezicht en ze begint vrolijk naar me te zwaaien.
[i]And if you want me, I’m your country[/i]

Er komt een andere fietser aan die mij passeert. Hij lijkt gehaast en gestrest, maar om de een of andere reden kan ik me er niet druk om maken. Ik ben namelijk te ver in mijn eigen gedachtewereld afgedwaald om me nog zorgen te maken over anderen. Het enige wat ik nog hoor is mijn zeer toepasselijke muziek.
[i]I’m an angel bored like hell
And you’re a devil meaning well[/i]

Ik fiets door en kom op een nog smaller weggetje. De kleinte takken liggen allemaal op de weg en zijn tot prut gereden.
[i]You steal my lines and you strike me down[/i]

De wind begint harder te blazen en er vallen nog meer bladeren op het fietspad voor mij, ik kan het niet helpen om mijn voet van de trapper te halen en met mijn voet door de droge bladeren te schoppen. Mijn sjaal waait onder mijn rechterarm en wappert achter me aan. Met mijn gebreide wollen muts op mijn hoofd, dikke handschoenen aan en een glimlach op mijn gezicht vervolg ik mijn weg weer, maar nu serieus.

In de verte zie ik een schuurtje staan met een Zweedse vlag, afgezonderd van de boerderij die er 30 meter naast staat. De vlag wappert in de wind, de glimlach blijft nog even op mijn gezicht; bijna thuis.
[i]Come raise your flag upon me
And if you want me, I’m your country[/i]

De wind begint steeds harder te blazen en laat de grassprieten inmiddels niet meer ritmisch op mijn muziek meedeunen. Ik begin mee te neuriën met de muziek.
[i]If you win me I’m forever[/i]

Ineens komt er een rukwind op terwijl ik voor het eerst begin met meezingen.
[i]’Cause you’re the storm that I believed in
And all this peace has been deceiving[/i]

Het fietspad versmalt nogmaals en terwijl ik door de bocht fiets zie ik dat de bomen zijn afgezaagd. Er zijn geen takken met over die ritmisch op mijn muziek zouden mee kunnen bewegen. Ik fiets over het pad, half bedekt met houtsnippers en met weilanden aan beide kanten. De takken liggen nog naast de bomen, de kleinere afzonderlijke takjes die aan de afgezaagde takken bewegen mee met de wind.
[i]I like the sweet life and the silence
But it’s the storm that I believe in[/i]

De donkere lucht komt steeds dichterbij, in het water ontstaan al kringetjes van de eerste regendruppels die op het wateroppervlak vallen.
[i]Come and conquer and drop your bombs[/i]

Het rustige kruispunt kan ik zo oversteken, zonder te kijken of er auto’s aankomen. Ik weet namelijk dat ze toch niet komen, het is hier altijd rustig.
[i]Cross my borders and kill the calm
Bear your fangs and burn my wings[/i]

Het begint te regenen. De bladeren die eerst nog zo mooi droog waren en voor mij uit dwarrelden worden dadelijk tot pulp gereden door de rest van de fietsers die na mij zullen volgen.
[i]I hear bullets singing
And if you want me, I’m your country
If you win me I’m forever[/i]

De laatste opstandige bladeren, die niet op de plaats waar ze zijn neergekomen willen eindigen, waaien nog een paar meter met de wind mee. Totdat ze te zwaar worden door de regen en ze voor altijd hun rustplaats in de berm van het fietspad zullen vinden.
[i]Cause you’re the storm that I believed in
And all this peace has been deceiving[/i]

De laatste 10 meter, die ik nog moet naar de schuur met de Zweedse vlag, komt er nog een laatste windvlaag die zorgt dat ik niet meer hoef te trappen. Het hek waait al voor me open, terwijl er bladeren uit de bomen op het erf vallen.
[i]I need some wind to get me sailing
So it’s the storm that I believe in[/i]

Ik open de schuur, rij mijn fiets binnen en sluit de deur achter me.
[i]You FILL my heart you keep me breathing
Cause you’re the storm that I believe in[/i]

Ik loop naar de voordeur, draai deze open en kijk nog een keer terug naar het fietspad waar ik net heb gefietst voor ik naar binnen ga omdat het hard begint te regenen.
[i][b]And if you want me I’m your country[/i][/b]

De herfst is nergens zo mooi als op het platteland in Nederland. Misschien moet ik toch maar toegeven dat ik ervan ben gaan houden. En misschien, heel misschien, wil Nederland ook wel een beetje van mij houden en mijn land zijn.