De kunst van rouw

De zelfmoord van de rouw staat klaar om ons te euthanaseren. In elk leven zal iemand u ooit ontvallen. Waarschijnlijk is dat al gebeurd. Zoniet dan zal dat binnen afzienbare tijd gebeuren. En dan? Karig koekje bij de koffie? Liever geen bloemen, of ruzie vanwege de erfenis? Wie regelt de [i]house sitters[/i] voor tijdens de begrafenis? ‘Pardon, u zegt?’ Jazeker, de [i]house sitters[/i]. Een buurman of familielid net niet familiair genoeg om de te aarde bestelling bij te wonen en die derhalve een oogje in het verlaten huiszeil mag houden. Dit omdat het inbrekersgilde net zo goed als u het lokale sufferdje leest waarin staat geschreven waar, wanneer en hoe laat de kist de grond in zal zakken. Kom op, verdrietig zijn doe je maar in je eigen tijd, doodgaan is tenslotte een keiharde zakelijke business. Niet dus. Wat maakt het toch dat het menselijk leven in een wegwerpartikel veranderd? Vooral niet stilstaan bij het gedeelde lief en leed. Geen pijn meer voelen, niet hoeven treuren, niet hoeven denken, niet hoeven te rouwen. Rouwen lijkt anno 2006 een vreselijk scheldwoord. Rouwen is passé, exit en morsdood. Maar waarom? De rouw behelst namelijk iets mooi. Je deelt herinneringen met jezelf en met naasten over de overledene die al dan niet een groot deel van je leven met je heeft gedeeld. Rouw zit hem in huilen tijdens het tafeldekken omdat je nu een bordje minder hoeft te dekken. Het zit hem in de geur wanneer je de slaapkamer van de overledene weer instapt. Rouwen is het plek geven van ieders eigen levensinvulling. Rouwen is vrijen met je partner om dat ene stukje dat ook net in jezelf is overleden, weer leven te geven. Rouwen is twee flessen wijn er uit huilen en lachen in de wetenschap dat je er zojuist twee flessen hebt uitgehuild. Rouwen is meebléren met liedjes die je anders in het voorbijgaan niet eens zou horen, en nu begrijp je ze ineens. Dat lied is nu jouw lied. Het is met rode ogen aangeven dat je geen traan meer hebt om te laten, om vervolgens in snikken uit te barsten. Rouwen is twijfelen of je na twee jaar nog een kaartje moet sturen. Rouwen is het geroddel weerstaan wanneer je met een ander over straat loopt waarvan je weet, of later zult horen, dat men denkt dat dit weleens je nieuwe vlam zou kunnen zijn. Rouwen is het met elkaar proosten op een jarenlang ziektebed dat heldhaftig wordt afgesloten. Voor rouw dien je alle tijd te nemen, de tijd die jij nodig hebt, op de manier zoals die het beste bij je past. Rouw heeft geen deadline. De kunst van de rouw is een levenswerk.