De laatste dagen van mijn lievelingetje (2)

11-10-10
Dilemma, dilemma.

In de toestand van Lottepot zit weinig tot geen verbetering.
Heeft hersenoedeem wat alle uitvalsverschijnselen veroorzaakt. Heeft 2 infusen om het oedeem te verminderen en om haar rustig te houden. Ze is ‘bij’, volkomen spastisch, koppie in spasme sterk achterover gebogen. Heeft gisteren voor het eerst wat gegeten. Aan haar blinde oogjes zie ik dat ze me herkent, ze bewegen heen en weer. Zij kan haar koppie niet optillen, ligt op een zij, liggen op de andere doet haar pijn. Ze kan niet staan. Volgens de dierenarts zal het geruime tijd duren voordat het oedeem zo goed als weg is. Zien zal ze nooit meer. Wat haar spasticiteit betreft, langdurige revalidatie moet volgen om haar weer op de been te krijgen.

Over de verzorging ben ik minder te spreken. Gisteren, zondag, was er de hele middag niemand in de kliniek. ’s Avonds om 18.30 kon ik pas naar haar toe. Ik weet ook wel dat ze van alle honden die daar zijn niet de hele dag hun pootjes vast kunnen houden, maar stel er was iets gebeurd, zondagmiddag. Dan had ze dood kunnen zijn zonder dat er een haan naar kraaide. Ga ik ook wat van zeggen.

Het ene moment denk ik: ik neem haar mee naar huis, en verzorg haar thuis, met infuus en al. Het volgende moment zegt me, hoe wil je zo’n ziek beestje thuis verzorgen, laat haar inslapen, dan is ze van alle ellende af.
Straks ga ik weer naar de kliniek. Onderweg daar naar toe moet ik een beslissing nemen.

12-10-10
Lottepotje is niet meer.
Vanmorgen vroeg naar de kliniek gegaan. Ze lag er nog net zo bij. in dezelfde spastische houding. Heb haar nog een blikje zacht hondevoer gegeven met een lepeltje, dat er achter elkaar in ging. Ik dacht: “als het er op uitdraait dat we je moeten laten inslapen, dan wel met nog iets lekkers aan het eind van je leventje”. Ze had natuurlijk ook honger, want 2 dagen niets gegeten.

Gesprek met de dierenarts gehad, die vertelde dat het niet goed was. Na bijna 3 dagen infuus had er enige verbetering moeten optreden, minder spasticiteit, maar niets van dit alles.
Ik vroeg hem: Wat zou u doen als het uw hond was? Hij zei: ik zou haar laten inslapen.

Aldus geschiedde.
Ze is in mijn armen gestorven en ik heb ruim de tijd gehad om afscheid van haar te nemen. Ik zal haar vreselijk missen, maar ik heb er nu vrede mee.

Gedicht
Als ik straks oud,ziek en zwak ben,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat mij gaan….
de laatste goede daad.

Beslis voor mij
en wees niet laf.
Past eigenliefde bij
de vriendschap die ik gaf,
of uitstel tot het beter past
bij een verloren strijd?

Ik ben niet bang
tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg,
Je kijkt me aan,
je noemt me bij de liefste naam
en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst
groet ik je met mijn hondenstaart…
Wat jij liet doen
deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard.
Voor zinloos lijden mij bewaard.

Een zwaar besluit?
-nee,huil nu niet-
Een wijs besluit
dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond:
Jij bent mijn baas en ik jouw hond.