De lerares uit lokaal 207

Ga vandaag nu eindelijk eens doen wat je al zo lang wilde doen. Dat zegt mijn horoscoop van deze week. Ik heb niets te verliezen in de laatste week voor het gevreesde eindexamen. Ik weet hoe ze heet maar mijn hart noemt haar: De lerares uit lokaal 207.
Ik ben nog student, spookt het door mijn hoofd. Toch hebben wij dezelfde leeftijd. Zou mijn horoscoop dit bedoelen? Of wil ik dat mijn horoscoop dit bedoelt. Mijn hart begint een zomers ritme als ze (toevallig?) de trap naar beneden komt lopen in haar jurk met bloemetjespatroon. Haar haren lijken als in een film te dansen in het licht dat door het dakraam van het gebouw naar binnen schijnt.

Ik word opgetild en zweef als een vliegend tapijt naar de engel uit lokaal 207. De bel gaat en abrupt sta ik weer op de grond en verdwijnt ze in de massa van brugklassers die zich haasten naar lokaal 207. Ik zucht diep, en ik wilde dat ik een van die brugklassers kon zijn.

De horoscoop blijft in mijn hoofd rondspoken en als ik op mijn rooster kijk, zie ik dat het laatste uur in lokaal 206 zal zijn. Het lokaal ernaast, waar ik vanaf mijn plaats een perfect uitzicht heb op de mooiste zonsondergang van de school.

Ik staar naar haar en heel soms, vang ik haar blik in mijn denkbeeldig net. Ik kijk niet weg, maar geniet van die secondes van puur geluk. Weer de bel die mij terug trek uit het paradijs. Maar dit keer, bij het verlaten van het lokaal staat ze daar. Een meter voor me, met haar zichtparels gericht naar mij. Het zomerse ritme van mijn hart veranderd in een luid gebonk waar mijn knieën heftig op mee knikken.

Dit heb ik al zo lang willen doen. Het eindelijk bekend maken van mijn gevoel. Vlak voordat ik naar mijn horoscoop wil luisteren, spreekt ze me aan. Hemel en aarde verschuiven, alsof de loterij op mijn lot gevallen is. Eindelijk!

Het dringt pas door als ze wegloopt. Terwijl ik mijn gevallen boek oppak besef ik dat horoscopen niet kloppen en dat de lerares uit lokaal 207 nooit meer zal zijn dan de lerares uit lokaal 207.