De magneet

Al zittend achter mijn computer staar ik naar buiten. Waarom is het weer zo somber?! Het waait, en de lucht kleurt langzaam grijzer. Zal het gaan regenen of blijft het droog. Door het kijken naar de lucht word ik ook steeds somberder. Ik denk na. Denk aan het weekend. Waarom moest juist dít weekend zo eindigen? Sinds een maand of twee had ik mijn leven weer een beetje op de rails. Op school ging het niet goed. Heb enorm moeten wennen aan het idee dat ik nu 6 jaar over de Havo zal doen, in plaats van 5 jaar. Vervelend dat 3 fouten in een proefwerk een heel jaar van je in beslag neemt. Inmiddels ben ik redelijk aan het idee gewend, alhoewel ik regelmatig nog een natrap krijg van mijn zusje. Pijnlijk. Erg pijnlijk. Zelfbeheersing, dat heb ik nodig om niet woedend op haar te worden. Hou het bij de gedachte, dat wanner zij doorgaat met school, op de manier hoe ze nu bezig is, ze op haar tijd zelf zal ondervinden wat het betekend als je een jaar langer over je school moet doen.

Ook mijn relatie liep 2 maanden geleden stuk. Even slikken en weer doorgaan dacht ik. Maar dit was moeilijker dan ik dacht. Heb een kleine maand iets gehad met mijn nu ex-vriend. Maar wist niet dat iemand zoveel voor je kon betekenen in een korte tijd. Is dit toch houden van?!

Afgelopen weekend was het dan zo ver. Na een lange dag gewerkt te hebben had ik mij voorgenomen om er eens een leuke avond van te maken. Ging uit samen met een stel vrienden en vriendinnen. Ook mijn ex ging mee. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming zat de sfeer er al goed in. Onder het genot van een drankje kwam ik al gauw in contact met de broer van een collega van me. Erg aardige jongen dacht ik. Na een tijdje bleek de jongen in kwestie een beetje magnetisch te zijn (als je eenmaal met m gesproken hebt, kom je de rest van de avond niet meer van hem af). Vond dit erg jammer, want had graag nog wat langer met andere vrienden willen praten. Al met al een gezellige avond gehad, maar de volgende ochtend begon het gedoe.

Mijn ex, waarom ik de hele avond met die jongen had staan praten. Ook kreeg ik de mededeling dat hij graag nog wat langer met me had willen praten, over ons. Met de gedachte dat ik dat wel zou moeten begrijpen. Hoe kan ik dit weten zonder dat hij me zegt dat hij met me wilt spreken. En waarom begint hij niet over ons toen we stonden te praten??

Ik troost mij met de gedachte dat hij waarschijnlijk nog iets om me geeft. Me wil beschermen voor de ‘magneet’. Erg lief. Of rust dit toch op jaloezie? Jammer.

Nogmaals kijk ik naar buiten. Een beginnende zonsondergang, dat is wat ik zie. Een traan en een glimlach gaan gepaard.