De ontevreden prinses

Lang geleden woonde er in een ver land een mooie prinses. Dat is altijd zo, dat de prinses mooi is. In sprookjes althans, in de werkelijkheid kan het soms knap tegenvallen. Maar goed, deze prinses was dus mooi en er waren dan ook veel prinsen die haar het hof probeerden te maken. Maar ze boekten weinig resultaat, want de prinses had op iedere prins wel iets aan te merken. De een was naar haar mening te kort, de ander te lang. Of  te dik of te dun. Of had de verkeerde kleur ogen of haar. En mocht dan bij hoge uitzondering alles eens precies goed lijken, dan had de prins niet genoeg geld, of hij kon alleen maar praten over Franse kaasjes, of zijn penis had niet het gewenste formaat. En zo kwam het nooit tot een transactie, want de prinses was iemand die altijd ‘voor de volle honderd procent ging’, en met 99 procent nam ze dus geen genoegen.

Op een dag las ze in een sprookjesboek dat er door boze heksen regelmatig perfecte prinsen in kikkers werden veranderd en dat deze weer naar hun oorspronkelijke staat konden worden teruggetoverd door ze door een prinses te laten kussen. Toen ging haar een lichtje op. Ze dacht: Als ik alle kikkers kus, moet ik toch een keer op de hoofdprijs stuiten? Dus liet ze haar vader opdracht geven alle kikkers in het land te vangen en spoedig werd haar de eerste zending aangeboden. De prinses kuste alle kikkers, maar er gebeurde niets. Ook de volgende partijen leverden niets op, hoewel de kussen van de prinses door haar wanhoop steeds hartstochtelijker werden. Nadat ook de laatste kikker had geweigerd zijn prinselijke aard te onthullen, was de prinses ten einde raad en ontroostbaar. Toen haar dienstmeisje dit zag, adviseerde ze de prinses het eens met tóngzoenen te proberen.

Zo gezegd zo gedaan, de prinses ging monter aan de slag. Maar er gebeurde steeds weer niets, terwijl de prinses de kikkerbekjes alsmaar dieper penetreerde. Toen zij het eind van de voorraad zag naderen, was zij inmiddels zo vurig, en drong haar tong zo diep en langdurig door in de luchtpijpjes van onze groene vriendjes, dat menigeen door verstikking om het leven kwam.

Om een lang verhaal kort te maken, bij de op een na laatste kikker was het raak. Dat had ze natuurlijk van tevoren kunnen weten, want het is ermee als met dat ene tijdschrift dat zich ergens in een enorme stapel moet bevinden: het is altijd het op een na laatste exemplaar. Maar dit terzijde.

Nog maar nauwelijks had de prinses haar tong tussen de onwillige lippen van deze op een na laatste kikker weten te wringen of ze voelde intuïtief aan dat ze nu eindelijk eens geluk ging hebben. Met een krachtige beweging stiet zij haar tong in één keer diep achter in de keel van het machteloze slachtoffertje. Maar wat er toen gebeurde, had niemand verwacht. Ook ikzelf keek ervan op. Want in pure doodsnood, die zoals bekend onvermoede krachten losmaakt, klapte de kikker uit alle macht zijn kaakjes dicht en beet pardoes de tong van de prinses af! Daarna volgde een luide knal en verscheen er een rookwolk die langzaam oploste en de contouren van een loepzuivere superprins van honderd procent blootlegde. Maar de prinses had er geen oog voor, want het bloed spoot bij haar alle kanten op en het doet natuurlijk ook nogal zeer als je tong wordt afgebeten. De prins sloeg het tafereeltje enige tijd met opgetrokken wenkbrauwen gade en vroeg toen aan het dienstmeisje – dat net met een grote dweil kwam aansnellen – of er ergens een spiegel was. Achter u, riep ze, en de prins draaide zich om en begon aandachtig zijn eigen verschijning in een goudomlijste wandspiegel te bestuderen. Het moest wel zo zijn dat hij erg tevreden was over wat hij zag, want zijn glimlach werd steeds breder en dieper.

De prinses, die inmiddels de dweil uit de handen van het dienstmeisje had gerukt en in haar mond gepropt om het bloeden te stelpen, liep nu naar de prins toe, gevolgd door het dienstmeisje dat de bloederige tong had opgeraapt. De prins deinsde walgend achteruit terwijl de prinses door middel van verstikte oergeluiden en heftige armgebaren iets probeerde duidelijk te maken. Wat wil dat gekke mens?! riep de prins vertwijfeld uit. Hier schoot het dienstmeisje te hulp door de prins uit te leggen dat de prinses met hem wilde trouwen. Trouwen? zei de prins verontwaardigd, met dát daar? Zie je wel hoe mooi ik ben? Met mijn uiterlijk kan ik aan iedere vinger tien schoonheidskoninginnen krijgen, dus waarom zou ik trouwen met een tongloze vrouw? Die kan ik overál krijgen! Hierop rechtte hij zijn schouders en stapte met forse passen het vertrek en het leven van de prinses uit.

Tja, en dat is dan eigenlijk het einde van dit verhaal, want verder valt er niet veel meer te vertellen. De prinses kwijnde zoals het hoort eenzaam weg en werd steeds ongelukkiger. Soms wilde ze haar tong wel afbijten van spijt, maar ja, dát ging ook niet meer.. En de prins? Die deed er zeven jaar over om te ontdekken dat hij niet op vrouwen viel.