Ik heb het niet meer voor witte Helleborussen en Galanthussen. Dat bedacht ik vanmiddag toen ik een toets maakte en de letters van de vragen voor mijn ogen dansten door algemene desinteresse. Maar toen hing aan de muur Louis Paul Boon. (Ik zou het geweldig vinden om aan een muur te hangen, gratis interviews of handtekeningen zou ik echter nooit geven) ‘Wie romanschrijver wil worden heeft het de eerste honderd jaar nogal moeilijk’. Helaas ben ik geen romanschrijver maar een professionele amateur. Ik wil schrijven en schrijven tot ik ontwaak boven een blad ingenieuze woorden, verzonnen in een vorig nachtgeheugen. Want dat is het lot van zij die iets te zeggen hebben: boeken schrijven die niemand ooit zal lezen.
Buiten is het koud maar binnenkort word ik meter van een lieve en schattige baby en dat maakt zelfs aardbevingen van 7,0 op de schaal van Richter goed. Ik tel intussen de dagen af als waren het de laatste honderd dagen van eenzaamheid. Zit de wetenschap even mee, dan wordt mijn petekind een potentieel wiskundig genie à la Gauss, met een al dan niet afschuwelijke naam zoals Carl Friedrich.
(maar ik hoor alleen mezelf praten).
13 reacties
arta · 6 februari 2010 op 12:09
En nu ben ik benieuwd hoe jouw petekind in werkelijkheid is gaan heten!
Gefeliciteerd!
Mooi geschreven weer!
pally · 6 februari 2010 op 15:34
Een kort stukje proza, Dashuri. Maar alleen al een zin als hieronder maakt hem het lezen waard!
[quote]tot ik ontwaak boven een blad ingenieuze woorden, verzonnen in een vorig nachtgeheugen.[/quote]
wauw!
groet van Pally
dashuri · 6 februari 2010 op 20:00
Het is een meisje met de prachtige naam SOETKIN. (komt blijkbaar van het übervlaamse woord soeteken, wat dan weer ‘aardig, lief, meegaand’ betekent)
Èn het is een schatje (vandaag finally gezien), dus mijn wensen zijn verhoord!
axelle · 6 februari 2010 op 21:35
yeah, she is ..
Grappig dat je de ‘niets’ toch nog voor een ‘iets’ hebt ingeruild. 🙂
joopvanpoll · 7 februari 2010 op 14:31
Maar wellicht zit de wetenschap dat niet, en wordt het nieuwe leven nog het beste geduid als vredig rustend op het vlakke taluut van de Gauskromme waar de inspirerende aantrekkingskrachten nauwelijks heersen. Zij leest hen herleest dit stukje van dashuri zoals ik, om vervolgens bij de reacties te lezen dat het mooi moet zijn en ik maar moet berusten.
Hoever kan mijn dicht en proza beknot, met behoud van inhoud? Vet smet?
Liefde verzacht?
Sans rancune.
Joop.
joopvanpoll · 7 februari 2010 op 14:31
Maar wellicht zit de wetenschap dat niet, en wordt het nieuwe leven nog het beste geduid als vredig rustend op het vlakke taluut van de Gauskromme waar de inspirerende aantrekkingskrachten nauwelijks heersen. Zij leest hen herleest dit stukje van dashuri zoals ik, om vervolgens bij de reacties te lezen dat het mooi moet zijn en ik maar moet berusten.
Hoever kan mijn dicht en proza beknot, met behoud van inhoud? Vet smet?
Liefde verzacht?
Sans rancune.
Joop.
joopvanpoll · 7 februari 2010 op 14:31
Maar wellicht zit de wetenschap dat niet, en wordt het nieuwe leven nog het beste geduid als vredig rustend op het vlakke taluut van de Gauskromme waar de inspirerende aantrekkingskrachten nauwelijks heersen. Zij leest hen herleest dit stukje van dashuri zoals ik, om vervolgens bij de reacties te lezen dat het mooi moet zijn en ik maar moet berusten.
Hoever kan mijn dicht en proza beknot, met behoud van inhoud? Vet smet?
Liefde verzacht?
Sans rancune.
Joop.
dashuri · 7 februari 2010 op 19:08
Ik voel me werkelijk geflatteerd dat zo’n groot potentieel genie als Joop van Poll mijn ‘column’ leest.
Sans cynisme,
Mevrouw De Mooie Heks
axelle · 7 februari 2010 op 20:27
Oei SPAM.
joopvanpoll · 8 februari 2010 op 11:09
Voor elk zeer been één keer, dacht ik.
Maar spam?
Joop.
dashuri · 8 februari 2010 op 16:01
3? O, dat is een wel erg vies mopje, in jouw geval!
Geen vriendelijke groeten,
Dashuri
axelle · 10 maart 2010 op 19:53
Ahahahahahahahhahahahaha, GENIAAL ! 😛
axelle · 14 april 2010 op 13:24
Welke Joop? JoopMetDeMicroop?