De overbuurman en ik

De overbuurman staat op het balkon. Hij steekt een sigaret op en speurt de straat af. Links, rechts en weer naar links. Net als ik. Zo’n vijf minuten geleden hoorden we allebei hetzelfde geschreeuw en gescheld. Ik gooide mijn tandenborstel in de wasbak en haastte me naar mijn balkon. Er blijkt niets aan de hand te zijn. Maar het had zomaar anders kunnen lopen, weten de overbuurman en ik. We trekken ons weer terug naar binnen.

In al die keren dat ik naar mijn balkon sprintte, zag ik één keer een vechtpartij. Ik was op mijn gemakje een zalmpasta aan het koken, toen ik plots geschreeuw en getoeter hoorde. “Reuring!”, dacht ik. Ik snelde naar mijn balkon en zag een dreigende situatie. Vijf minuten later was het raak: een groepje testosteronbommen begon op elkaar in te slaan. Het voelde bevredigend. “Ik zei het toch”, riep ik naar mijn vriendin. “Ik wist dat het deze keer voor het eggie was.”

Ja, het is een mooie anekdote geworden. Zo eentje die je er tijdens iedere sociale aangelegenheid wel in kunt gooien. “IK HEB EEN VECHTPARTIJ GEZIEN. VANUIT MIJN BALKONNETJE. DE OVERBUURMAN ZAG HET OOK.” Vinden de mensen prettig.

Een paar uur later hoor ik weer rumoer. Wat een dag. Ik ren naar het balkon. De overbuurman staat er al. We maken even oogcontact, knikken goedkeurend in elkaars richting. Hij kijkt naar links, ik kijk naar rechts. Maar de straat is rustig. Ik kijk door het raam van de overbuurman naar binnen. Er staat porno aan. Een gangbang. Of orgie. Ik kan het niet goed zien door zijn stoffige raam. De overbuurman kijkt me aan. Kijkt naar zijn televisie. En terug naar mij. Hij lacht nerveus en steekt zijn duim op. Ik gebaar dat het goed is.

De overbuurman en ik koesteren dezelfde fascinatie voor reuring. Dat schept toch een band. Ik heb ‘m nooit gesproken, maar het lijkt me best een aardige vent.