De pik van New York

Met miljoenen subsidie in je kontzak is er best een leuk feestje te organiseren, ook al is de reden voor dat feest misschien wat vaag. Het wordt pas lullig, gênant en ongemakkelijk als er geen belangstelling blijkt te zijn en je gasten komen niet opdagen. Vol pretenties trokken Willem-Alexander en Maxima de afgelopen week kris kras door New York ter gelegenheid van de viering van het bestaan van 400 jaar goede betrekkingen met de Verenigde Staten. In hun kielzog volgden opgewonden Ministers en Staatssecretarissen, Ministers van Staat die zich nog steeds belangrijk vinden, kunstenaars die wel van een uitje houden en een groot deel van het Nederlandse journaille dat graag mee wilde werken aan een poging om de Amerikaanse bevolking uit te leggen dat wij, de Nederlanders, de stichters van New York zijn.

Hoe gefrustreerd moet je zijn, vroeg ik me een jaar geleden al af toen ik voor het eerst van deze bizarre plannen hoorde, waarin een klein land denkt groot te kunnen zijn. Nu zojuist het NY400 evenement afgesloten is verdwijnt voor het eerst sinds zeven dagen het schaamrood langzaam van mijn kaken. Ondanks mijn vooringenomen standpunt heb ik toch geprobeerd om de verslaggeving van de afgelopen week zo neutraal mogelijk te volgen en laat ik het maar meteen zeggen: daar werd ik niet vrolijk van.
Toegegeven er waren ook kleine succesjes. De Oranjes stonden toch mooi met Hillary Clinton en burgemeester Bloomberg op de foto. En de familie Obama was na lang aandringen toch bereid om Alex en Maxima 30 minuten te ontvangen, voorwaar een persmomentje en een leuke foto. In werkelijkheid was het Michelle Obama die onze toekomstige vorst en echtgenoot ontving, en schoof Barack slechts enkele minuten aan om weer snel het hazenpad te kiezen nog voordat Alex een eerste slok van het aangeboden kopje thee had kunnen nemen. Wat een vertoning.

Het meest heb ik genoten van de straatinterviews die via alle actualiteitenrubrieken tot ons kwamen. De conclusie is duidelijk. Inwoners van New York zijn totaal niet op de hoogte van deze in Nederland opgeklopte feestweek. Sterker nog, het interesseert ze geen moer wie er 400 jaar geleden de Hudson rivier opvoer. New Yorkers zijn bezig met het realiseren van hun eigen droom en raken niet onder de indruk van molens, tulpen en poffertjes. Op de vraag van een journalist waarom zo weinige New Yorkers bereid zijn tot straatinterviews antwoordde iemand veelzeggend, “This is New York man, time is money”.
Daar zit je dan met je miljoenenfeestje vol goede bedoelingen in een stad waar niemand belangstelling heeft voor geschiedenis en alleen gehaast tussen de wolkenkrabbers door rent op jacht naar persoonlijk succes.

Zoals verwacht is er in de Amerikaanse pers nauwelijks aandacht geweest voor het weekje “Nederlands klompendansen”. Burgemeester Bloomberg gaf desgevraagd toe dat het niet meevalt om aandacht te krijgen. Misschien had Alex toch een nipple-gate affaire á la Janet Jackson in scène moeten zetten om de voorpagina’s te halen. Maxima die met een ontblote tepel enthousiast de hand van Bill Clinton schudt. Het is maar een ideetje.

Alle in het kielzog van het prinselijk paar meegereisde Hollandse kunstenaars waren verzameld op Governors Island, vlakbij Mahattan. In een tv-reportage krijgen we via Oerol directeur Joop Mulder een inkijkje in de voorbereidingen van het New Island Festival. Een mix van Oerol en de Parade moet artistiek New York naar het eiland trekken. Mulder beklaagt zich over de bekrompen Oostblok mentaliteit van de Amerikaanse autoriteiten. Na hun aandringen heeft hij met tegenzin het standbeeld van een naakte man moeten voorzien van een doek, om de penis aan het oog te onttrekken. De camera gunt ons een korte blik onder het doek en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het hier een fors exemplaar betreft. Maar omdat deze pik het gevecht met de zwaartekracht overduidelijk verloren heeft lijkt het me geen direct gevaar voor de samenleving. Waarom de plaatselijke autoriteiten daar anders over denken blijft een raadsel. Mogelijk zijn ze bang voor de plaatsing van explosieven achter de voorhuid of in zijn bilnaad, of hebben ze angst dat de zwaartekracht tijdens het festival plotseling in kracht zal afnemen. Ik hou het op de hypocriete moraal van “the big apple”, “the city that never sleeps”, de stad met de onbegrensde mogelijkheden.

Iedereen die enthousiast is over het onderhouden van vriendschappelijke banden met een andere stad of natie vindt mij aan zijn zijde, maar om er in dit geval nou echt trots op te zijn gaat me te ver. Geen reden voor een feestje dus.