De poes van de buurvrouw

De poes van de buurvrouw is zacht, dat weet ik omdat ik eraan gezeten heb.
Zeker met dit warme weer neem ik des middags een lekker biertje, ook vanmiddag dus.
Op een gegeven moment loop ik door de kamer en zie vanuit mijn ooghoek iets op het balkon bewegen terwijl dit niet hoort want ik heb niets bewegends in huis. Ja m’n bladluis Barend, maar die heb ik al weken niet meer gezien.
Eerst dacht ik nog dat ik misschien een biertje teveel op had maar nee, ik loop terug en kijk nog eens goed: er ligt een poes op m’n balkon, die van de buurvrouw.
Als ze mij ziet staat ze op en loopt vrijelijk bij mij naar binnen met een air of zij hier woont en vlijt zich neer op mijn vloerbedekking.
Ze rekt zich schaamteloos uit en rolt wijdpoots door de kamer, ik kniel naast haar neer en begin haar te aaien.
Tevreden hoor ik haar snorren en spinnen, van haar voorpootjes maakt ze beurtelings kleine vuistjes.
Ik neem haar mee naar de keuken en pak een stuk worst om er vervolgens een plak af te zagen en die julienne te snijden zoals ook met soepgroente gebruikelijk is.
Ik voer de stukjes aan poes en het gevoel bekruipt ons dat wij heel goede vrienden gaan worden.
Dan horen wij iemand roepen en poes kijkt mij aan met een blik van: he, waarom nou.
Toen poes haar vrouwtje eenmaal zag dribbelde ze snel naar haar eigen huis zonder mij nog één blik waardig te gunnen; met een dergelijk persoon als vrouwtje zou ik dat ook doen maar dit even terzijde.
Moet ik nu aan de buurvrouw vragen of ik haar poes nog eens mag aaien?
Laat ik maar op het lot vertrouwen, dat lijkt me veiliger.
Prlwytskovsky.