Het leven is in veel opzichten niet te voorspellen. De ene dag kan het een dag zijn dat je hoort dat je eindelijk die leuke nieuwe baan hebt aangeboden gekregen. De andere dag hoor je dat iemand uit je lieftallige omgeving is overleden of een ernstig ongeluk heeft gehad. Het leven is vaak onbegrijpelijk, deze gedachte is al meerdere malen in mijn leven voorgekomen. Bijvoorbeeld; nadat ik hoorde dat mijn vader zijn rechterbeen moest geamputeerd worden, dacht ik dit is niet eerlijk. Een man die zijn hele leven gewerkt heeft wordt na twee jaar overvallen met vaatproblemen. Natuurlijk, mag ik dan nog wel van geluk spreken dat het probleem op die manier is opgelost. Een ander bezwijkt aan een hartaanval.
Het leven kan ook positief zijn. Toen ik eindelijk na de zesde keer mijn rijbewijs had, sprong ik een gat in de lucht. Ik zag dit eerst steeds als een falend moment, maar toen ik bereikt had wat ik wilde, was ik enorm trots op mezelf.
Ieder mensenleven heeft met pieken en dalen te maken, dus mijn gedachte is dat je er in principe nooit alleen voor staat. Het lijkt wel heel depressief wat ik hier beschrijf, maar het is de harde waarheid. Ik ben met vele positieve gedachtes naar het leven gaan kijken de afgelopen twee jaar en haal vaak alles uit een dag wat er in zit. Ik geniet van de mooie momenten, zodat ik daar aan terug kan denken mocht het weer negatief lopen in mijn leven. Geniet en lach, want een andere dag kan weer een nachtmerrie zijn….
4 reacties
Wayan · 26 januari 2008 op 17:32
Is dit een briefje aan Libelle of Margriet ? Beste jongen, dit is geen column. Ouderwets taalgebruik, onsamenhangende lulkoek.
Ik voel met je mee, je vader en zo, maar ik raad je aan om een dagboek te schrijven, en wel met een pen, niet op je computer, en dat dagboek dan twintig keer te herlezen, en dan daar een verhaal uit te distilleren.
Bijvoorbeeld je rijbewijs halen na zes keer proberen, daar kan je toch een leuke column over schrijven ?
Ik denk dat je zodanig wil erkend worden als schrijver dat je er alles, letterlijk alles, voor over hebt om gepubliceerd te worden en overal in cyberspace erkend te worden als een beroemd schrijver, en met alles bedoel ik dat je desnoods een vent pijpt als die er voor kan zorgen dat je een beroemd schrijver wordt of dat je je grootmoeder in de oven stopt, kortom, je hebt een psychopatische drift om beroemd te worden
sidneydb · 26 januari 2008 op 17:53
Ik snap dat het leuk is om extra woorden toe te voegen, maar voeg geen woorden toe die er niet om doen. vb:[quote]De andere dag hoor je dat iemand uit je lieftallige omgeving is overleden of een ernstig ongeluk heeft gehad. [/quote]
Lieftallig kan je hier weglaten. Het is sowieso erg dat als iemand uit je omgeving overlijdt of een ongeluk heeft gehad.
[quote]nadat ik hoorde dat mijn vader zijn rechterbeen moest geamputeerd worden[/quote]
Misschien had je deze zin anders moeten forumleren, namelijk: Nadat ik hoorde dat mijn vader’s rechterbeen geamputeerd moest worden. Leest al een stuk vlotter. En zo zitten er trouwens nog een paar zinnen tussen die je verkeerd hebt gebouwd.
Probeer ook regelmatig gebruikte woorden in een zin te vermijden. Bijv: [quote]De ene dag kan het een dag zijn dat je hoort dat je eindelijk die leuke nieuwe baan hebt aangeboden gekregen. De andere dag hoor je dat iemand uit je lieftallige omgeving is overleden[/quote]
Volgende keer beter.
Groetjes Sid
Neuskleuter · 26 januari 2008 op 19:46
Oh jee. Ik wilde een stuk typen, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik het nogal een beetje heel erg eens ben met Wayan. Alleen zou ik de kritiek van Wayan een tikkie anders formuleren :lach:
Ik kan je wel een andere tip geven:
maak het verhaal persoonlijker. Doe alsof jij, of “een man”, “een eenzame Gothic”, “een vrouw van middelbare leeftijd die dol is op haar hondje Fifi,” dit verhaal beleeft. Beschrijf letterlijk wat er gebeurt. Beschrijf bijvoorbeeld een dag uit het leven van die persoon. Wat voelt die, wat denkt die, wat voor gekke dingen beleeft die? En koppel daaraan dan je algemene boodschap, verstopt in het verhaal, zonder het expliciet te hoeven noemen.
Trukie · 26 januari 2008 op 23:55
Eigenljk had je dit stukje als concept op moeten slaan en een dag later nog eens lezen en aanvullen met nieuwe invallen. Dat proces kun je nog een paar keer herhalen.
Je zult merken dat het verhaal een stukje van je dag gaat worden. Herinneringen die je te binnen schieten kunnen het verhaal completer maken. Of je ziet iets in jouw omgeving wat je er in kunt verwerken. Een klein notitieblokje op zak is heel handig. Op een gegeven moment heb je zo veel stof, dat je moet schrappen, aanscherpen en verzachten. Sommige zinnen ga je anders formuleren. Je gaat spelen en componeren met woorden. Het wordt iets van jou, iets eigens.
De eerste columns mogen een week “broeien en groeien” voordat je ze openbaar maakt.
Later gaat het wel sneller. Tot er weer een onderwerp tussen zit waar je eerst zelf in moet kruipen om het op papier te kunnen zetten.
Ik ga geregeld naar lezingen in de bibliotheek waar schrijvers hun boeken toelichten. Je staat soms heel verbaasd te kijken hoe de verhalen tot stand zijn gekomen. Als je Arthur Japin, Jan Siebelink of Remco Campert eens mee mag maken, heb je een kostelijke avond.
Ook heb ik veel plezier gehad bij de dames Liza van Sambeek. Zij waren gespeend van enige ervaring als schrijver. Maar ze hadden wel een leuke vriendinnenclub die veel stof aanleverde.
Iedere bieb organiseert die avonden en ze zijn niet zo duur.
Veel succes.