De rooie schat

Vaak zie ik de lol wel in van de streken van de kinderen. Ooit was ik immers zelf ook jong, ik mag dan ouder zijn geworden, maar ben die kindertijd nog niet vergeten. Ik doe ook nog heerlijk met hun spelletjes mee. De jongste van 11, heeft een eigenaardige hobby. Hij ziet in alle afgedankte spullen de grootste schatten, dat op zich is geen probleem.
Toen hij heel klein was, nam hij bierdopjes, schelpjes mee, die moesten als de grootste schat bewaart worden in een blikje.
Hij vond ook altijd bloempjes op de grond, die waren nooit door hem geplukt, maar lagen op hem te wachten tot hij ze opraapte en mee naar huis nam voor zijn moeder. Potjes lieveheersbeestjes waren ook geweldig leuk.

Maar nu hij groter is geworden, worden ook zijn schatten groter. Zo hebben we al een emmer vol kikkers gehad, een bak vol wormen en torren, zolang het buiten bleef had ik er geen probleem mee. Maar het liefst nam hij zijn kikkers ook mee naar binnen en het gebeurde dus wel eens dat hij binnen kwam wandelen, al pratend tegen de kikker die hij op zijn schouder had alsof het een papagaai was.
Ik kan er wel om lachen en ben gelukkig niet bang uitgevallen, maar heb hem geleerd dat niet iedereen in dit huis zo van kikkers houdt als hij dat doet.

De laatste tijd neemt hij de meest gekke dingen mee naar huis. De afgelopen maanden zijn dat onder andere geweest: een boodschappenkar, een rieten stoel, een dikke boomstam, een kapotte fiets. Dit keer is het een knalrode stofzuiger. Vrolijk fluitend komt hij zijn vondst melden. Ik slaak een diepe zucht en vraag hem: ‘Waarom neem jij die stofzuiger mee naar huis, hij is waarschijnlijk kapot en stond klaar voor de vuilman.’
‘Maar mam, hij maakte zo’n leuk geluidje’, zegt hij dan met een paar ogen, die mij smeken hem te begrijpen.
‘Hoe kan een kapotte stofzuiger nu geluid maken en waar had je de stekker dan in gedaan?’ vraag ik niet begrijpend.
‘Nee, als hij rijdt dan maakt ie zo’n leuk geluid’ zegt hij grijnzend.
Ik kan er niet boos om worden, op mijn gezicht tovert hij een glimlach. Ik begrijp hem wel een beetje en zal binnenkort zelf de stofzuiger wel naar de stortplaats brengen.

Later aan tafel wordt het onderwerp nog even aan gesneden en komen we tot de conclusie: ‘Over een poosje heb jij genoeg huisraad, dat je wel op jezelf kan gaan wonen’, we lachen er maar om. We proberen hem toch te leren dat je echt niet alles mee naar huis kan nemen. Daarvoor is onze tuin te klein. Voorlopig siert een knalrode stofzuiger ons groene gazon.