De tijd van mijn leven. Met een snorrende poes diep onder de dekens tegen mijn buik aangedrukt en mijn vriendje aan de andere kant zacht snurkend. Het bed is te klein, zegt iedereen. Het Noordfranse gietijzeren ledikant is een smalle tweifelaar. Maar met ons vieren, de andere kat aan het voeteneinde, is het de wereld. De kussens precies in de vorm die het allerlekkerst ligt met net genoeg tevreden slaapgeur om je dromen te versterken. De hand van mijn vriendje op mijn heup. Droogwarme slaaphitte knelt net één vingertje onder de rand van mijn onderbroek. Ik gluur tussen mijn wimpers naar de donkerrode gordijnen met hier en daar een ophaaltje waar de dag doorheen terug gluurt en ik trek de dekens tot op mijn kin. De beweging laat de snorrende poes nog harder snorren en ze rekt zich behaagelijk uit langs de lijn van mijn heup en buik. Het vingertje van mijn vriend beweegt loom. Nu niet te wakker worden. Nog even genieten van deze aangename sandwich in ons koningsbed. Maar het is al te laat. Aan de andere kant van mijn bed schiet er spanning in de spieren en ik voel dat hij wakker wordt. De wekker geeft hem niet de tijd en brult ons allevier naar deze dag. De tijd van je leven is soms maar enkele minuten lang.
Categorieën: Algemeen
14 reacties
Dees · 23 oktober 2004 op 13:05
Mooie momentopname!
Raindog · 23 oktober 2004 op 13:09
Ondanks de female point of view, waar ik over het algemeen niet overdreven veel mee heb, erg leuke snapshot. En het is waar; het duurt soms maar een paar minuten. Mooi.
John_van_Leverdingen · 23 oktober 2004 op 13:32
Ik moet er niet aan denken..poezen in bed, brrr…:-(
Gelukkig ervaart iedereen de hemel op aarde anders. Daarom moet ik je complimenteren met deze tekst. Ondanks het feit dat ik helemaal niet kan begrijpen dat iemand poezen in bed leuk kan vinden, breng je de ’tijd van je leven’ duidelijk over.
Prima!
pepe · 23 oktober 2004 op 13:54
die poezen daar hou ik ook niet zo van, ik ruil ze in voor de kinderen, het zijn die momenten die ik koester
lekker geschreven…
sally · 23 oktober 2004 op 14:11
Ook ik kan me niks voorstellen bij “de poes”.
Krijg er eerder rillingen bij.
Maar dat is jouw beleving.
Heel erg mooi beschreven, dit gelukzalige moment.
groeten Sally
Li · 23 oktober 2004 op 17:24
Mooi beschreven! En ik snap het helemaal; die heerlijk spinnende poezebeesten in je bed! 😉
Li
Mosje · 23 oktober 2004 op 19:01
Mooi verhaaltje, Groentje. Ik hou wel van stukjes over de kleine -grote- dingen des levens.
Ma3anne · 23 oktober 2004 op 19:52
Schitterende momentopname. Geluk zit vaak in zulke kleine momenten en het feit dat je ze kunt waarnemen op deze manier. Genoten van het herkenbare gevoel in je verhaaltje.
melady · 24 oktober 2004 op 14:04
Iedere man fantaseert( uitzonderingen daargelaten)over twee poesjes in zijn bed en zie ze nou es reageren!
Mooi moment en leuk geschreven Groen.
Melady 🙂
Mup · 24 oktober 2004 op 22:55
[quote] De tijd van je leven is soms maar enkele minuten lang.[/quote]
Een mooi einde, voor een mooie column.
Redachtie: dit is een mooie quote van de dag,
😉 Groet Mup.
tontheunis · 25 oktober 2004 op 10:16
[quote]brult ons allevier naar deze dag[/quote]
Euh… alle vier? Wie was die vierde dan? Of lag die onder het bed?
Leuke column…
TT
WritersBlocq · 25 oktober 2004 op 10:25
ONWIJS mooie column!!!
En eh, voor wie een kater krijgt van poezen in bed: Je kunt ze scheren 😛 😛 😛
Snoppe · 25 oktober 2004 op 10:47
Excuseer. EXCUSEER! Dit gaat écht te ver.
Bij deze maak ik ernstig bezwaar tegen de suggestie dat men de kat scheert. Ik weet niet of of naast het schrijven ook de hersensfuncties van de heer of mevrouw Bloq zijn geblokkeerd, maar het is inmiddels bijna november. Mijn wintervacht staat inmiddels recht overeind als ik in de tuin zit te kakken. Alleen al het idee om dat zonder beharing te moeten doen, bezorgt me kippenvel. En alleen het vel van de kip, daar is geen kat gecharmeerd van.
Dat men de kat in bed laat slapen, is de bevestiging van de band tussen mens en dier. Een blijk van het volste vertrouwen, zal ik maar zeggen. Immers, de mens met zijn vadsige grote lijf kan de kat elk moment pletten, terwijl de kat, uitgerust met twintig vlijmscherpe nagels, de mens vervolgens duidelijk kenbaar kan maken dat hij in de verdrukking raakt…
Belachelijk idee dus. Ik ga maar eens naar mijn krabpaal. Ben door dit geneuzel inmiddels overal op voorbereid…
GRAAUW!
WritersBlocq · 25 oktober 2004 op 16:20
Hee Snoppe, wat een epistel! Als jij over je KRABPAAL gaat beginnen……… dat is al gauw weer voer voor een column! Ik raak mijn schrijversblocqade gelijk weer kwijt, pas op hoorrrr rrrrr rrrrr (spinnende poes met katerrrr)