De Tolerantie en De Twijfel

Ik schonk mezelf nog een glas met een heerlijke Ierse malt whiskey in. Een glas, in een tumbler uiteraard, dat is omgespoeld met water, helaas niet uit Ierland. Deze peated whiskey uit Ierland is één van de mooiste Ierse whiskey’s die ik heb mogen proeven. De prachtige geur en de smaak brachten me even terug naar de Wicklow Mountains, Dublin, The Grey Door en de muziek, de prachtige boeken van James Joyce, Jonathan Swift. Ierland een prachtig land. De muziek die ik heb op staan komt niet uit Ierland, maar uit Engeland, Fleedwood Mac, nog met Peter Green, de klanken van Albatros vullen de kamer en het ruizen van de zee en de schreeuw van de Albatros brengen me weer terug jammer genoeg. Een blik op de klok zegt, dat ik nog tijd heb, om naar het nieuws te kijken en de krant door te spitten. Hoewel ik me te gelijkertijd dat ik de TV aanzet, de vraag stel of ik nog wel wil kijken naar het nieuws, wil ik, het nog lezen, wat ik zie en lees vervult me met ontzetting.
Een stukje schrijven, ik weet het niet, iedereen heeft er over geschreven, over gesproken. De spotprent, mag dit of mag dit niet, door de eeuwen heen is de spotprent gemaakt om er spot mee te drijven. Tegen, voor of over wat dan ook. Met de gedachte om de mens iets duidelijk te maken, aan het denken te zetten, net als wij met onze columns iets proberen te vertellen. Je kunt gedachten die een ander op papier heeft gezet, opvatten zoals je wilt, uitleggen zoals je wilt, net als de bijbel, de thora, de koran. Je legt het uit zoals het in jou straat of mening past.
Nu zijn er altijd oorlogen gevochten in naam van God, Allah, Jahweh, Manitou en wel alleen in naam, want de echte dader is de mens die alleen bezig is met, ja met wat.

Deze vrijheid is een groot goed, wat we in de loop der jaren hebben verdiend, waarvoor is gevochten, de vrijheid die hebben we gewonnen, stelden mensen als Erasmus, Joost van den Vondel, de profeten de christelijke, en Mohammed, in staat het geschreven woord in alle vrijheid op papier te zetten en te verkondigen.
Oorlogen ten spijt, hebben mensen gevochten en hun leven gelaten voor onze vrijheid van leven en woord.

Ik lees vrij veel en voel me ook wel eens op mij pik getrapt, beledigt. Het geschreven of gesproken woord roert me, soms tot; woede, verdriet, tot een lach tot een ontroering, dat is de kracht de schoonheid van het in vrijheid geschrevene woord.
Maar of je, je nu beledigt of hoe dan ook voelt. Het geeft je niet het recht om maanden lang hemel en aarde te bewegen, om verderf en uiteindelijk dood te zaaien. (Helaas, blijkt dat een extreme Imam maanden is bezig geweest om eerst in Denemarken later in Arabische landen een ieder te bewegen in opstand te komen tegen de prenten)

En hij beroept zich op de vrijheid van het woord. Door dit te doen begint mijn twijfel aan de tolerantie en de vrijheid van het woord. Hij een had vernietigend stuk moeten schrijven en prent moeten tekenen die beledigend had moeten en zijn visie op vrijheid van woord en leven had weergegeven zodat wij ons beledigd hadden gevoelt.
Dan had ik me boos kunnen maken woest kunnen zijn maar nu, maar nu ik twijfel aan de tolerantie.
Ik twijfel dan ook moet ik dit opsturen ja of nee, is er een einde gekomen aan wat ik kan en wil zeggen een einde aan mijn tolerantie.
Ik weet het niet meer en alles in naam van God, Allah of hoe je hem ook wilt noemen.

Ik zet heel ouderwets een LP op van Eric Satie, (the beauty is in things he didn’t do) dit brengt wat rust in mijn denken, ik neem nog 1 dram sluit mijn ogen.
Helaas wordt bijna alle ellende op deze wereld in naam van een god gepleegd.Terwijl er in de heilige geschriften staat dat zijn naam niet ijdel gebruikt mag worden.
Ik ben atheïst god zij dank

Senahponex