De vluchteling

Het wordt bloedheet, ik weet het maar mijn reis naar de vrijheid moet nu echt beginnen. Heb ik alles bij me? Nee, ik heb niets dan mezelf, een paar slippers, een rafelig T-shirt uit de container met ingezamelde kleding uit Europa. Europa, mijn Utopia daar wil ik heen, daar is het goed en word ik geaccepteerd, tenminste dat schrijft mijn neef die in Vlagtwedde woont tussen de dorpelingen.

Ik ken hem, hij is een parasiet maar wordt hem vergeven. Soms stuurt hij een bericht maakt wat geld over naar mij zijn liefste neef in armoede, maar dat weten ze daar in Vlagtwedde niet. Mijn neef is een opschepper met sterke verhalen en ja hoor het geld stroomt binnen, hij wordt overal uitgenodigd om te komen eten. Hij is een opvallende persoon met zijn huidskleur. Ebbenhout bruin tegen het zwarte aan en daar vallen en witte vrouwen en mannen voor, tenminste dat vertelde hij mij in zijn laatste brief. Kom, kom snel naar mij dan krijg jij een beter leven maar let op je moet eerst geaccepteerd worden en dat noemen ze hier inburgeren.

Ik ga lopen, een mars van ruim 1500 kilometer naar de kust waar ik een boot zal kapen samen met 5 andere medevluchters om de armoede nooit meer te willen meemaken. Geen eten, geen school, geen werk. De godganse dag niets doen dan slapen. Dromen over het grote geluk aan de overkant van de zee. Een maaltijd om mee te beginnen.

Ik kijk nog even achterom naar de hutjes, de kris en kras liggende rotzooi, de schurftige honden en de geiten die zijn te mager om te slachten. Ik hou van geiten, schapen en mezelf, zeg maar.

Nu moet ik de woestijn in, snel want de zon komt op. De Sahara zal meedogenloos zijn als ik verzaak om te blijven lopen, dan blijft er niets meer over van mij dan een naamloos rottend lichaam en een skelet als resten van mij op zoek naar vrede en veiligheid.