De volgende stap naar volwassenheid (deel 1)

De weg naar volwassenheid duurt best lang.
Als kind riep ik vaak, na onenigheid met m’n ouders, ‘Ik kan niet wachten tot ik alleen woon’. ‘Die stomme, suffe regels hier ben ik helemaal beu’ of ‘Ik wilde dat ik al volwassen was’. Het standaard antwoord van mama was dan: ‘Wacht jij maar af meisje, daar kom je nog op terug’. 17 jaar was ik. Ik mocht op kamers. Ging studeren in het hoge Noorden dus ik móest wel. Kon niet elke dag 3 uur heen en 3 uur terug reizen. Al snel een leuk flatje gevonden die ik samen met 2 studiegenootjes ging bewonen. Met al m’n spulletjes, wel één volle boedelbak, op weg naar mijn nieuwe stek. Vloerbedekking gelegd, kamer ingericht en gordijnen opgehangen.
Ik had de tijd van m’n leven. Ging zo veel mogelijk stappen, zo weinig mogelijk naar school. De weekenden ging ik naar huis. Mijn was moest toch gedaan worden? M’n voorraad voedsel moest ook aangevuld worden. En daarnaast was het ook fijn om het weekend wat bij te slapen. Ik werd hartstikke verwend in de weekenden. Mama stopte me lekkere dingen toe, mocht kiezen wat we aten en kreeg een volle boodschappentas mee terug. En natuurlijk de schoon opgevouwen en gestreken was.
Ik kon er weer een week tegenaan.
Het samenwonen met die 2 studiegenootjes eindigde al snel. Ik had al mogen proeven aan het echte studentenleven dus wilde nu ook in een echt studentenhuis in het centrum wonen.
Ik ging steeds minder de weekenden naar huis, had immers een studentenhuis mét wasmachine gevonden. Had een bijbaantje in een kroeg, een ballerig vriendje en ging nu in de weekenden ook doorhalen. Verwonderlijk ging het met de studie best goed. Heb over die 4 jarige studie maar 5 jaar gedaan.
Ik heb er de meest geweldige jaren meegemaakt.

Logische stap na studeren is op zoek gaan naar een baan. Die vond ik ook, terug in Brabant. Alleen, kon ik niet direct woonruimte vinden.
Ik ging… terug naar het ouderlijk huis. Weer terug onder moeders vleugels.
In het begin vond ik het heerlijk. Er werd gekookt voor me. De was werd gedaan, hoefde het alleen maar uit te trekken en in de wasmand te gooien. Hoefde geen boodschappen te doen. Geen huur te betalen. Zou denken dat ik geld overhield. Niets was minder waar. Had nu meer te besteden aan kleding, stappen en kadootjes. De arme student was ineens rijk.
Na een paar maanden kwamen de irritaties. Niet alleen van mijn kant, ouders vonden het ook wel weer welletjes geweest.
Weer een stap verder. Verhuizen naar een appartement voor mezelf. Geen pannen spagettie van 2 weken geleden van huisgenoten op het aanrecht. Geen vieze haren, behalve die van mezelf in het doucheputje, niet op de wc zitten en beseffen dat je huisgenoot vergeten is toiletpapier te kopen. Alles voor mezelf. Klein keukentje, badkamer en een groot dakterras. Midden in het centrum. Nieuwe vrienden gemaakt en voelde me goed in m’n nieuwe leven.
Dit is inmiddels 3 jaar geleden en ben nu klaar voor de volgende stap.
Ik wil een appartement kopen.