De volwassen blik door mijn kinderogen

Als ieder mens de gelegenheid zou krijgen om een wens te doen, wat zou deze wens dan zijn? Zou je kiezen voor de geijkte paden door gezondheid, geld of de terugkeer van een verloren geliefde te wensen, of zou je diep in jezelf op zoek gaan naar die ene echte wens, die weerspiegeld in de werkelijkheid, alle beloftes zou vervullen. Een vervulde wens is eigenlijk niets meer of minder dan een blauwdruk van het karakter van degene die hem wenst, ijdel en egoistisch of warm en barmhartig, een tussenweg lijkt er vaak niet te zijn. Of zou het feit dat wensen vaak niet vervuld worden ten grondslag liggen aan het gevraagde, als het tenslotte toch niet uitkomt kun je net zo goed alles wensen wat je wilt, al strookt dit vaak niet met het werkelijke
verlangen bij wel te realiseren dromen.

Ik zou de wereld graag weer door mijn kinderogen aanschouwen, met de naiviteit en de onschuld die ik in de loop der jaren stapsgewijs heb ingeruild voor realisme en cynisme. Was de magie, van bijvoorbeeld kerstmis, vroeger niet minstens meetbaar met het meest romantische boek van Charles Dickens. De toen nog gestaag vallende sneeuw, mij bedekkend als de koude omhelzing van een warm gevoel, voorzag de aarde van een maagdelijk wit tapijt, wachtend op de eerste tedere afdrukken alsof ieder te hard gezette stap de magie zou verbreken. Mijn rood gloeiende wangen koesterde iedere ijzige kus van koning winter, die hoewel gedragen door de straffe wind , mijn gezicht beroerde met de zachtheid van een donzen veer. De hele wereld lag destijds verborgen in iedere stap die ik zette in dit hemelswitte tapijt, klaar om ontdekt te worden met de vastberadenheid en vindingrijkheid een kind eigen.

Zo terugkijkend vraag ik mezelf wel eens af waar het onderweg gestopt is, dit gevoel van magie. Is dit slechts voorbehouden aan kinderen, of zit de wens nog in ieder mens maar zijn we verleerd om, simpel en alleen, dat gevoel van vroeger te omhelzen als een geschenk i.p.v. het te verwerpen als kinderlijke nonsens.

Mijn wens zou dus simpelweg zijn , laat me weer door mijn kinderogen zien wat mijn volwassen blik niet meer wenst te zien.