Afgelopen vrijdagavond was ik op een verjaardag van een ex-collega. Er was veel familie. En een hond. Maar dat mocht de pret niet drukken, dacht ik. 

Zoals van je verwacht wordt op een verjaardag waar je, afgezien van de jarige, niemand kent, stelde ik me aan iedereen netjes voor. Bij de eerste hand weet je dat eigenlijk iedereen al je naam gehoord heeft, maar vervolgens zeg je het stoïcijns nog tien keer. 

Om bij te komen van dit feestelijke rondje zocht ik de meest comfortabele plek dichtbij het geïmproviseerde barretje. Want daar ga je zitten als je niemand hebt die een biertje voor je gaat halen. Ik had het flesje nog niet aan mijn mond gezet of er kwam een vriendelijk ogende jongen naast me zitten. Na de ‘waar ken jij de jarige van..’-uitwisseling belandde ik direct in een geanimeerd gesprek. De jongen was aan het overwegen om uit Amsterdam te vertrekken omdat er hier zo weinig kopjes koffie worden gedronken. Dat miste hij, het bij elkaar aanwaaien voor een ‘bakkie’. In een dorp gebeurt dat veel meer was zijn stelling. 

Ik wilde net hartstochtelijk zijn hypothese aanvechten toen ik een klamme harige bol op mijn knie voelde. Straal vergeten, natuurlijk, die hond. Het keek me met begerige ogen aan en ik wist dat ik nu geacht was het dier te aaien. Even lekker zo over z’n koppie te kroelen. Maar zijn verlangen ten spijt vond ik mijn gesprek net iets interessanter dan de ervaring mijn hand te steken in deze pluizenbol. Ik besloot het te negeren. 

Maar na zo’n drie kwartier (gevoelstijd) bekroop me toch enigszins een oncomfortabel gevoel. Alsof je bij de kapper stijf stil moet zitten terwijl je kriebel aan je neus hebt. Daarnaast begon ik me af te vragen of hondenkwijl vlekken maakt. Na de verjaardag moest ik nog naar een feestje en zag mezelf ineens met dubieuze sporen op mijn nieuwe zebraprint broek. Even vroeg ik me af of mijn broek de reden was dat het mij had uitverkoren die avond. Dat er een causaal verband was tussen de zebraprint en de genegenheid van de hond. Je ziet immers verbazingwekkende vriendschappen voorbij komen in het dierenrijk. Een konijn wiebelend op de rug van een koe bijvoorbeeld, of een eend broederlijk met een varken in een modderpoel. Maar een hond met zijn hoofd op een zebra heb ik nog nooit gezien. 

Beide gedachten deden me besluiten heel voorzichtig mijn benen zo te manoeuvreren dat het dier een andere ‘new best friend’ zou opzoeken.

Omdat ik daar zo uiterst geconcentreerd mee bezig was schrok ik me te pletter van een snerpende stem “ Hou jij niet van honden?”.

“ Eh, nou, ja, nee, maar ik was even in gesprek. En het werd een beetje warm” stamelde ik. En om mijn zinnen een positieve wending te geven voegde ik eraan toe “Leuke hond, u bent vast dol op hem’.
“ Op HAAR, ja, ‘I loooove her’. Ik ga nergens naartoe zonder mijn meissie”. Vervolgens wist ze me volledig te overtuigen van haar liefde voor het dier, door haar meissie met een overdaad aan speeksel in het gezicht te laten likken.

Om mijn afgrijzen te verbergen nam ik te gulzig een slok van mijn biertje, verslikte me en trok hierdoor prompt de aandacht weer naar me toe. “ Is ze niet allerschattigst?”. “ Ja, zeker” antwoordde ik op deze retorische vraag en knikte er zo hard bij dat ik bijna van het bankje gleed. Op dat moment kwam ook haar man er bij staan en ineens voelde ik me een Cruela de Vil die ontkent zwart-witte bontjassen te dragen.

Ik probeerde uit alle macht iets hondvriendelijks te bedenken zodat ik aan dit tribunaal zou kunnen ontsnappen. Maar veel verder dan ‘Wat leuk’ kwam ik niet. De vrouw keek me venijnig aan, draaide haar hoofd om en heeft de rest van de avond me niet meer aangekeken.

Haar man, echter, legde een uur later (daadwerkelijke tijd) ook allerschattigst zijn hand op mijn knie. Gelukkig voor de vrouw, was ik even in gesprek.

Categorieën: Overig

Tessadus

Schrijft dingetjes.

5 reacties

troubadour · 25 april 2014 op 20:55

Wel een onderhoudend verhaal. Alleen die laatste zin, daar snap ik helemaal niets van. Is het een echte clou of gewoon het einde?

Yfs · 26 april 2014 op 09:36

Hilarisch geschreven, een column die bol van staat van de smeuïge details. Zo lees ik ze graag. :rotfl:
De laatste zin is ook mij niet helemaal duidelijk en dat is jammer omdat het zorgt voor een zwak einde.

Nachtzuster · 27 april 2014 op 18:27

Erg leuke column, hoewel ook ik struikelde over de laatste zin. Maar dat is al gezegd. Hoe zit dat tegenwoordig met multitasken van vrouwen? Een goed gesprek voeren en een hond aaien kan toch wel tegelijkertijd? 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder