De waaghalzen

Vaak wordt sarcasme gezien als een vorm van humor, maar dit kan ook flink misgaan. Het gesprek kan ook zeer pijnlijk en ongemakkelijk worden als het sarcasme geen plaats vindt in de hersens van de ander.  Een gesprek kan opeens overslaan van een gesprek met vaak weinig diepgang, naar een gesprek met een hele rare sfeer.  Degene waarmee je praat vindt het enigszins bijzonder  wat je zegt, maar probeert er toch maar serieus op in te gaan. De potentiële grap  ging heel dapper op pad de buitenwereld in, maar ook al was de grap zo goed, het mocht niet baten. Nu is het te laat. Het avontuur om sarcasme te gebruiken in het gesprek valt volledig in duigen. Het gesprek zet voort in een niet geplande richting die overigens als spannend wordt ervaren onder de mensen met het geniale sarcastische brein.

Er zijn een paar voorwaardes waaraan voldaan moet worden om dit fenomeen te krijgen. Het is vaak zo dat het niet een persoon is waarmee je het fantastisch kan vinden en vaak mee omgaat. Op een een of andere manier zijn gesprekken met dit soort personen vaak serieus en dit is over het algemeen niet een goed ingrediënt voor sarcasme.Ook moet het  niet zo zijn dat de sarcasme  wordt opgemerkt. Dit is nogal een kunst. Ikzelf vind het een leuke bezigheid om het een beetje te zien als een uitdaging.  Dat je hierdoor wat minder serieus wordt genomen moet maar geaccepteerd worden.

Wat ik ongetwijfeld de worst case scenario vind met betrekking tot sarcasme is dat het sarcasme wel degelijk wordt ontdekt, maar niet geaccepteerd wordt. Het sarcasme moet dus wel echt gezien worden als een flinke risico, want dit wil je echt niet meemaken. Dus wat dat betreft zijn degene die zich op dit gladde ijs bevinden behoorlijke waaghalzen die gerespecteerd moeten worden, maar ook weer niet te veel. Want als het sarcasme wel goed uitpakt wordt je er weer aan herinnerd waar je het voor doet.