De weg terug

Altijd voelde ik de klap. Een keiharde knal, een inslag. Ik voelde hoe de auto me raakte, me meesleurde en vermorzelde. Een weg oversteken vond ik vreselijk. Natuurlijk keek ik altijd links, rechts en nog eens links. Ik stak alleen over als ik zeker wist dat er echt niks aankwam. Vlak voor een auto de weg overglippen, zoals je soms fietsers al dan niet bewust ziet doen, was aan mij niet besteed. Ik bleef liever veilig wachten. Ik heb nooit echt last gehad van mijn oversteek-fobie. Je moet nu eenmaal die weg over, of je het nu eng vindt of niet. Het is niet zo dat ik oversteekpunten probeerde te vermijden. Ik kreeg er gewoon altijd dat rare gevoel bij. Ik ‘zag’ de auto al op me afkomen en op me inbeuken. In een flits zag ik alles gebeuren, maar altijd belandde ik veilig aan de overkant van de straat. Niks aan de hand.

Tot ik ging rijlessen. Ik was doodsbang in de auto. Het was meer dan constant op je hoede zijn. Ik was gewoon elk moment bang iemand aan te rijden. Die fatale klap te veroorzaken. Mijn handen trilden zo, dat mijn instructeur geregeld vroeg wat er was. Toen ik het eenmaal vertelde, stelde hij me voor eens een psycholoog te bezoeken. Wat een belachelijke optie. Zo erg was het nu ook weer niet. Ik stopte met rijlessen.

Toen las ik iets in de krant over regressietherapie. Een vrouw vertelde doodsangsten uit te staan bij het aansteken van een kaarsje. De regressietherapeut vertelde haar dat ze in haar vorige leven, levend was verbrand. In eerste instantie moest ik hard lachen. Tot ik las dat de vrouw in kwestie na haar bezoek aan de therapeut nergens meer last van had. Zij kon rustig kaarsen branden. Ik besloot eens te informeren en kon al snel op gesprek komen bij een therapeut in de buurt.

Eenmaal bij de therapeut moest ik op een zachte stoel gaan zitten. Ze zei dat ze mij in een soort hypnose ging brengen, waarna we terug zouden gaan naar mijn vorige leven.

Eerst zag ik niets, maar toen leek het alsof er een wolk voor mijn ogen verdween. Ik zie een klein meisje van een jaar of vijf. Haar ouders hebben haar gezegd dat ze niet naar haar overbuurmeisje mag gaan, omdat ze dan een drukke weg over moet steken, maar ze doet het toch. Ik zie de auto al van ver aankomen, maar zij ziet niets. Als hij haar raakt, voel ik de schok ook. De auto sleurt me mee en ik knal met mijn hoofd tegen het asfalt. Dan is alles zwart. De tranen lopen over mijn wangen.

Het kan zijn dat het niet waar is. Het kan zijn dat ik alles heb gedroomd of dat ik simpelweg ben gemanipuleerd. Maar als ik tegenwoordig een weg oversteek, heb ik nergens meer last van. Soms denk ik nog aan het kleine meisje, dat daar hulpeloos op straat lag. Was ik dat? Was het gewoon een droom? Of toch echt? In ieder geval ben ik van mijn angsten af. Mijn moeder, rationeel als altijd, wist er nog een leuke draai aan te geven. Ze zei dat, mocht ik echt dat kleine meisje zijn dat ondanks de waarschuwing van haar ouders de straat over stak, ik in mijn vorige leven al net zo eigenwijs ben als nu.