De Zucht

Een schouderklop voor een vriend die met de jaarwisseling verbleef in het ziekenhuis, 2 maand te laat, maar goed..

De zucht….. De deur gaat open, de geur komt hem al tegemoet.
Hij rilt en knijpt even zijn ogen dicht en hoopt hier niet te zijn.
Toch is niets minder waar.
Hij zucht, maar zuchten gaat hem moeilijk af, zuchten gaat niet!
Hij voelt zich oud en hoopt op betere tijden.
Hij hoopt op een bange droom, een droom waarin hij elk moment ontwaakt.
Foto’s maken en wachten, wachten en pijn, pijn en onzekerheid.
Hij kijkt opzij, zijn meisje naast hem, ze troost hem en fluistert hem geruststellend toe.
Hij gelooft haar niet, ook zij is onzeker, hij ziet het in haar ogen.
Hij zucht, weer die pijn, de pijn van het lichaam, de pijn van zijn ziel, de pijn van angst.
Het ziekenhuis……een gebouw vol angst en vreemde emoties, maar tevens een gebouw vol hoop en vertrouwen….Vreemd eigenlijk, zo tegenstrijdig.
Heel eventjes wil hij huilen, huilen en dicht in elkaar kruipen maar huilen doet pijn en mannen huilen niet.
Wachten, weer dat wachten, onzekerheid.doet zijn intrede, hoe onzeker kan een mens zijn?
Dan het verlossende antwoord…..
Een “onschuldige” ontsteking, nou ja, onschuldig, behandelbaar, Gelukkig!
Hij wil weg, naar huis, weg uit dit gebouw vol vieze geuren en rare geluiden in de nacht.
Weg van alle zieken bij hem in de buurt, weg van alles wat anders is dan vertrouwd.
Dagen sjokken voorbij, de tijd staat schijnbaar stil, af en toe bezoek, maar te moe om te bevatten.
Dan gaat het wat beter, de lucht klaart ietwat op, hij probeert te zuchten,
maar krimpt ineen, pijnlijk, niet zuchten, onthoud dat!
Dan, de laatste dag van het jaar, uitgerekend op deze dag ligt hij hier, in dit oord.
Hij wil roepen en schreeuwen maar vreest dat hij niet wordt gehoord.
Vrienden komen langs, om hem te vermaken met grappen en met gezelschap.
Hij vindt het fijn, hij oogt gelukkig, voor kort, want vanavond is de avond.
De laatste avond van het jaar, balen, want hij is er niet bij, pijnlijk.
Niet in het feestgedruis, niet met veel mensen om zich heen, niet in het uitbundige.
De minuten tikken weg, zijn vriendin kijkt hem aan, een glimlach op haar mond.
Ook zij baalt, ook zij ziet de seconden wegtikken, maar ook zij houd zich goed.
Twaalf uur doet zijn intrede, het nieuwe jaar is begonnen, en eventjes slikt hij een brok weg
een zucht wordt ingezet, maar stopt halverwege, toch nog die pijn, maar het gaat al beter.
Het kan hem ook allemaal niks meer schelen, hij wil slapen, slapen en vergeten.
Hij schrikt wakker, kijkt om zich heen, die stilte, die rust, waar is hij?
Plots, bekende geluiden en geuren, geroezemoes, stemmen naderen.
De deur gaat open, een bekend gezicht kijkt hem aan, “gelukkig” denkt hij,
ik ben weer thuis!
En hij zucht gelukzalig, een zucht die hij nu helemaal af kan maken!
Zonder pijn.

Sarcasme…