Jaarlijks vindt bij ons de zwemvierdaagse plaats. Het leek me leuk om er weer eens aan mee te doen, aangezien ik er in de jaren een flink aantal heb overgeslagen. Dus op naar het loket voor een deelnamekaart. De kassadame had nog geen aanmeldingslijst beschikbaar, en om mij te kunnen onthouden schreef ze mijn naam op een geeltje en deed ze dat in een broodtrommel. Op de vraag of dat ook andersom werkt verzocht ze mij of ik af en toe met een banaan in mijn broek wil rondlopen zodat ze niet vergeet om naar de groenteboer te gaan. Voor elk baantje dat je hebt gezwommen krijg je een elastiekje om de pols. Voorheen werkten ze met stempeltjes maar inkt en water bleek een slechte combinatie waardoor regelmatig een aantal bejaarden er langer dan drie uur over deden en de meeste daarna op eigen kracht het water niet meer uit konden komen.

Heb je trouwens ooit wel eens vijftig man tegelijk de rugcrawl zien doen? Een windmolenpark is er niets bij. Een zee aan ongecoördineerd rondzwaaiende ledematen maken het bijna onmogelijk om de overkant te halen. Overal komt wel een arm of een been vandaan. Het is vergelijkbaar met in de 2e wereldoorlog je door vijftien colonnes Duitsers heen zien te wurmen met een grote rode vlag op je rug en tien kilo goud in je zakken.

Het is erg jammer dat het steeds rustiger wordt rondom de zwemvierdaagse. Vroeger was het wel eens zo druk dat mosselduiken voor gênante situaties kon zorgen. Vooral als de dames van de Zonnebloem weer een eigen interpretatie van Free Willy stonden uit te beelden. Het gaat vandaag de dag alleen nog maar om de medaille. En de vrijwilligers zitten vaak zo uitgezakt in het stoeltje dat je op het baantje terug de medailles al van ver kan zien hangen.

Elk jaar heeft het weer iets nostalgisch. Op het geklappertand van de kinderen nadat ze de baantjes hebben afgerond word slim ingespeeld door de chocolademelk op kookpunt te serveren. De bruine lava heeft vervolgens een remmend effect op het gekerm en gekrijs dat het koude water als gevolg heeft. Overigens sluiten we elk jaar af met behulp van de brandweer. ‘Spijkerbroeken hangen’ staat dan op het program, en het animo is enorm. Een keer heeft de ambulance ook iets bijgedragen, maar dat was omdat de hijskraan de broeken iets te dicht op de rand had hangen.

Voor een buitenstaander heeft het schouwspel iets weg van een willekeurige dag in Dolfinarium. In en om het water zitten zeeleeuwen in groepjes te genieten van het laatste stukje zon en de volle aandacht. De badmeester vertelt het publiek iets over de gewoontes en de leefomgeving, en strooit niet met vis maar met roze koeken en zakjes snoep. De instructeur blaast op zijn fluitje, de zeeleeuwen fluiten enthousiast mee. Het zit er op voor vandaag. Nog drie dagen te gaan en er kan weer een nieuw stuk eremetaal op de borst gespeld worden. Een armoedig applaus als eerbetoon en op de slippers terug naar huis. Het blijft een mooi evenement.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

LouisP · 25 mei 2010 op 13:41

Loek,

de inleiding is for-mi-da-bel….en het stuk is gewoon hartstikke goed om te lezen..vind ik

groet,
Louis

DACS1973 · 25 mei 2010 op 16:15

Ik ben een andere mening toegedaan dan Louis. De leesbaarheid van het verhaal kan beter. Bijvoorbeeld:
[quote]Voorheen werkten ze met stempeltjes maar inkt en water bleek een slechte combinatie waardoor regelmatig een aantal bejaarden er langer dan drie uur over deden en de meeste daarna op eigen kracht het water niet meer uit konden komen.[/quote]
Hier en daar een komma zetten kan geen kwaad. Nu moet je die passage een aantal keren herlezen om te begrijpen wat er staat. En dan snap ik ‘m nog niet: wat heeft de combinatie van inkt en water te maken met bejaarden die niet uit het water kunnen komen? :eh:

De clou van de banaan in de broek en de groenteboer ontgaat mij eveneens, maar dat ligt misschien aan mij. De kwinkslag over het mosselduiken en de dames van de Zonnebloem vind ik nogal plat, maar wellicht lees ik ’t verkeerd?

Verder vind ik de alinea’s net iets te veel als los zand aan elkaar hangen.

Tot slot: een zwemmer het eremetaal op de borst spelden lijkt me een pijnlijke aangelegenheid. 🙁

Loek-Wubbels · 25 mei 2010 op 16:43

Geeft niet, iedereen heeft zijn moeilijke periodes.

Die stempeltjes gaan weg als er water op komt, dan hebben ze dus tekort stempeltjes, op de handen, en dan, moeten ze steeds, opnieuw beginnen.

Een enkele platte grap moet kunnen en wat betreft die bananen, zal ik bij elke clou een * zetten met daaronder een toelichting? Uiteraard voorzien van punten en komma’s, maar da’s logisch 😉

DACS1973 · 26 mei 2010 op 02:27

Erg vriendelijk, die sterretjes bij grappig bedoelde passages, maar kun je die tijd niet beter benutten om rammelende zinnen te herschrijven?

Fem · 26 mei 2010 op 07:24

Ik buitel en struikel een beetje over de woordspelingen en grapjes. Stuk voor stuk leuk gevonden (al moet ik eerlijk bekennen dat ik ze persoonlijk niet allemaal begrijp of kan waarderen), maar juist die overdaad maakt het verhaal wat lastig leesbaar en daardoor mist de clou van sommige grapjes een beetje. Jammer, want als je iets zuiniger was geweest, was het geheel misschien een stuk prettiger leesbaar en vloeiender geworden!

Loek-Wubbels · 26 mei 2010 op 07:28

nnnope, maar bedankt voor de tip! Wanneer krijgen we weer eens een Dacs-beauty te lezen?

Loek-Wubbels · 26 mei 2010 op 09:53

Dank voor de tip. Ik ben al bezig met een nieuwe vrucht en zal de aanbevelingen er in meenemen 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder