Dertig

“Je ziet er zo knap uit,” hoor ik hem zeggen.
Ik sta in de keuken van een huis dat ik niet ken. De man voor me heb ik welgeteld achttien minuten in real life gezien. De afgelopen dagen hebben we eindeloos berichten naar elkaar gestuurd. Zijn “goeiemorgen poes”-berichtjes zijn bijna net zo gewoon geworden als het meubilair van mijn ouders. Nu zie ik hem eindelijk in het echt: 1m90 pure mannelijkheid, een borstkas om van te zwijmelen en een hese stem die me week maakt.

Hij weet niet dat ik al vijf jaar getrouwd ben. Ongelukkig getrouwd. Het leven heeft me een weg doorheen praktische beslissingen geduwd. Mijn moeder overleed toen ik negen was en mijn vader toen ik zesentwintig was. Ik was plotseling zwanger omdat ik geen pil mocht gebruiken door erfelijke borstkanker en we gingen telkens een stapje verder in de relatie. Zonder nadenken. Ik weet niet of het liefde was maar in een wereld die onveilig voelde, was hij een vaste waarde. Daarom stond ik niet stil bij de periodes van agressie en zijn ongelofelijke luiheid. Het voelde alsof ik standaard drie kinderen had.

We maken grapjes over kinderen en een Mercedes G om ons derde gemeenschappelijk kind in te vervoeren. Ik denk niet aan hem en aan thuis. Het voelt als een verlossing in mijn hoofd. We gaan wandelen in een bos en ik voel mijn hart bonzen als hij mijn hand vastgrijpt. Nadien gaan we naar zijn huis. Hij heeft mijn lievelingseten gemaakt vanavond, spaghetti met veggie gehakt – en mijn hart maakt een sprongetje van zoveel attentie. Ik ben het niet gewoon dat er gezorgd wordt voor me.

Als ik ’s avonds in de auto naar huis stap, krijg ik al een berichtje: “Ik mis je nu al”. Ik glimlach en duw mijn telefoon uit. Het voelt alsof ik duizend grenzen heb verlegd sinds ik dertig geworden ben.