Hoe moeilijk kan het zijn ergens over te schrijven? Dat heb ik me altijd afgevraagd. Niet dat ik mezelf nu de hemel in wil prijzen, maar tot voor kort was er niets waar ik niet iets over kon schrijven. Het was er vast wel, maar dat was ik nog niet tegen gekomen. Of misschien ben ik het wel heel verstandig ontlopen al die tijd. Nu gaat dat niet meer, ik probeer wel. Ik probeer heel hard, er zijn al zeker twintig eerste alinea’s gekomen, maar verder dan de eerste kom ik niet. Waarom? Ik heb geen idee het zit gewoon helemaal muurvast, ander onderwerp dan maar. Een ander onderwerp gaat prima, gelukkig ik zit niet vast, de dialoog in mijn gedachten waar teksten uit ontstaan is er nog.
Echter wanneer ik dat onderwerp aansnijd, dat onderwerp waar ik zo graag over wil schrijven. Zo graag wil ik delen wat ik voel, wat ik merk, wat ik denk. Zodra ik dat probeer stopt de dialoog in mijn gedachten en is het stil. Angstvallig stil alsof er niets meer is. Iets er uit forceren lukt niet mijn handen luisteren niet naar mij, alleen naar de dialoog in mijn gedachten.
Het is die zelfde dialoog in mijn gedachten die dit veroorzaakt heeft, ik weet het zeker, het moet wel. Zo graag wil die dialoog dat ik ga zitten, handen boven de toetsen en dan van de wereld zijn tot een woord of zeshonderd later. Nu gaat dat alleen niet. Gelukkig ben ik niet de enige. Het is bijna eng, zij en ik hebben zo veel met elkaar gemeen, iedere dag als we elkaar iets vertellen is er wel een moment dat de ander verbaast zegt: “dat heb ik ook zo.” Nu gebeurde ons dat weer. Ook zij kwam niet verder dan een alinea. Toeval? Nee, dat kan niet, niet bij ons. Wij doen niet aan toeval, wij doen aan voorbestemd.
Vroeger kon ik het wel, ik heb genoeg over mijn verliefdheden kunnen schrijven. Uren aan een stuk, pagina’s vol. Misschien was het me zelfs gelukt er een boek over te schrijven als ik het geprobeerd had. Nu is het anders, nu bestuurt het mijn leven en kan ik er helemaal niets mee doen. Het zou een bron van inspiratie moeten zijn, dat is het eigenlijk ook wel, maar het houdt zich angstvallig verborgen. Het wil niet vastgelegd worden op papier. Misschien komt dat nog. Ik hoop dat het nog komt.
Want wat is er nou mooier dan kunnen vastleggen wat je voor iemand voelt? Hoe veel die persoon voor je betekent? Wat ze met me doet, dat ik haar nooit laat gaan, dat ze mooi is, dat ze fantastisch is. Hé, het is me toch een beetje gelukt er over te schrijven, de dialoog in mijn gedachten voelt zich nu vast misbruikt.
9 reacties
pally · 31 januari 2007 op 17:50
Taj, Yannick , het is niet de slechtste column over een writers bloc, maar het komt hier zo geregeld langs dat ik het heb tegen gegeten.
groet van Pally
axelle · 31 januari 2007 op 19:44
Oké…
Misschien haalt dit volgens sommigen de drempel van ‘column’ niet, maar wat mij betreft is dat complete waanzin.
Integendeel zelfs, ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft.
Groet;
Axelle
pepe · 31 januari 2007 op 21:23
Zo verliefd, tot over je oren en dan geen woord meer kunnen zeggen/schrijven.
Ik hoop voor jullie dat die verliefdheid blijft, maar het schrijven van een volgende column weer soepeltjes verloopt.
Yannick · 31 januari 2007 op 21:24
dat zal wel lukken die ideeën voor nieuwe columns stapelen zich op, nu nog tijd vinden om ze uit te werken.
Shitonya · 1 februari 2007 op 12:27
Maj hou dit soort dingen in je hoofd aub, want als column is dit te walgelijk voor woorden
Yannick · 1 februari 2007 op 12:30
als er iets is wat ik niet doe is het dingen in mijn hoofd houden, helemaal wanneer mensen mij dat vriendelijk vragen.
Juliette · 1 februari 2007 op 13:09
Wat is er zo walgelijk aan deze column? ik vind het juist heel knap en leuk om te lezen als iemand over zijn/haar gevoelens schrijft. Dit onderwerp komt dan misschien wel vaak voor, maar betekent dat dan meteen dat je er niet meer over mag schrijven? Ik herken het probleem Yannick, met veel plezier gelezen!
Bitchy · 2 februari 2007 op 06:13
Willen schrijven over je diepste gevoelens en daar moeite mee hebben is voor mij in ieder geval heel herkenbaar.
Hoop inderdaad je *flieft* zijn blijft maar dat er binnenkort weer ruimte is voor een ander soort column 😉
Shitonya · 2 februari 2007 op 13:22
Het heeft gewoon niets. Geen humor, geen echt onderwerp, niet echt een verhaal, niets provocerend, geen betekenis, geen spanning, niets nieuws…enzovoorts.
Enkel wat gedachten die wel meer mensen hebben. Maar het is pas de moeite waard als je je gedachtes concreet in een column kunt zetten. Wat ik wil zeggen is, dat deze gedachtes prima zijn, zolang ze maar tot “iets” leiden. Maar dit zijn gewoon wat gedachtes zonder resultaat.
Maar goed, je verplicht niets, ik zeg alleen wat ik ervan vindt. Ieder zijn mening.