Die ene blik

Vanuit het niets voel ik je aankomen, onbekend maar gevoelsmatig toch zo dichtbij. Mijn blik richt zich op en daar tussen de, voor mij grauwe massa, onderscheid zich één lichtstraal. Je loopt met de soepelheid van een gazelle en de gratie van een ballerina, en iedere stap dichterbij, lijk je meer en meer te zweven. Je lange lokken dansen rond je nu nog onzichtbaar gezicht, maar ik weet onbewust dat je het gelaat van een engel benaderd. Stap voor stap kom je in werkelijke tijd dichterbij,maar in mijn onderbewustzijn lijk je nog mijlen ver weg. De grauwe massa waartussen jij je bevindt lijkt zich volkomen onbewust, en vervolgd zijn route monotoon en onverstoorbaar. Is deze chemie slechts voelbaar tussen ons beide of is het een verbeelding mijnerzijds, gevoed door een te fantasierijke geest. Je bent nu zo dicht genaderd,dat ik de lichtelijk spelende damp van je regelmatige ademhaling,je perfect gevormde lippen zie verlaten. Het contrast van je warme adem en de koude lucht, vertaalt zich in minuscuul kleine ijspareltjes die zich vastklampen aan je lange wimpers. Je blik is nog niet op mij gericht,alsof de magie van die eerste blik teniet gedaan wordt door de afstand die zich nog scheid tussen ons. Ik voel de spanning stijgen en je lijkt nu nog slechts te zweven,gedragen door de wolken van mijn gedachten.

Dan is er dat moment, alsof de geladen sfeer tussen ons een onzichtbare schakelaar heeft omgezet.Je richt je blik op en ik aanschouw het mooiste paar ogen dat ik ooit zal zien.Je blik omvat warmte,hunkering maar toch ook een lichtelijke arrogantie,en geeft mij daarmee meer dan ik ooit had durven dromen. Voor even lijken wij versmolten in die ene blik en staat de tijd gevoelsmatig stil. Flarden van herkenning en genegenheid schieten mijn overwerkte brein binnen,om daar te nestelen tussen verlangen naar intimiteit en geborgenheid. Hoe geladen kan één blik zijn,dat het meer kan zeggen dan alle woorden ooit zullen.

Wild word ik uit mijn overpeinzingen wakker geschud door jouw wegstervende voetstappen. We zijn elkaar gepasseerd en fantasie maakt plaats voor realiteit. Iedere stap van jou klinkt harder en harder,alsof het lot wil laten weten dat jij langzaam weer verdwijnt in anonimiteit. Ik zou achterom kunnen kijken,zoekend naar bevestiging in jou eveneens gedraaide blik,maar besluit dit niet te doen. Ik wil deze hemelse illusie niet neerhalen naar aardse teleurstelling,en koester het moment dat wij hadden. Hoeveel personen loop je op deze manier niet voorbij in je leven. Personen die één blik met je wisselen waarna ze wederom verdwijnen uit je gezichtsveld,je achterlatend met het besef: had ik maar één woord gezegd.