Doden, de ultieme oplossing voor elk probleem…

[i][b]Niet geheel zonder trots meldde de Amsterdamse politie gisteren dat ze in anderhalf uur vijfhonderd leerlingen van een middelbare school met een apparaat op verboden wapenbezit wist te controleren. Doordat we onze scholen tot leerfabrieken hebben samengesmolten zijn dat soort massale controles blijkbaar nodig geworden. [/b][/i] De resultaten van die controles zijn niet verheffend. Een op de drie draagt iets dodelijks bij zich en dus ook in zich, want naarmate het wapen meer voorhanden is, stijgt ook de kans op een situatie waarin het kan worden gebruikt. Het wapenbezit op scholen heeft de Haagse kringen inmiddels stomverbaasd en geschokt de handen voor de mond doen slaan. Uiteraard had men op het Binnenhof allang kunnen weten wat de uitkomst zou zijn.

Want wat maakt dat jongeren (maar niet alleen zij) een dermate dreiging voelen dat men zich wapent? Waarom lopen kinderen met messen? Hoe komt het dat geweld en dreiging gemeengoed zijn geworden in die jongerensamenleving? Dat komt door ons. We zijn er zelf schuld aan. We staan het toe dat onze kinderen al vanaf zeer jonge leeftijd elke week minstens dertig moorden zien in de meest uiteenlopende en bloederige variaties. Was het vroeger nog een knal waarna iemand omviel, tegenwoordig moet het bloed in het rond spatten, zien we prachtige en kleurvolle animaties van de wijze waarop de kogel zich een weg door het lichaam baant en valt het slachtoffer met een pracht van een kogelgat vers in het voorhoofd omver, waarna enig stuiptrekken het geheel letterlijk afmaakt.

Bovendien bevat vrijwel elke film de moraal dat de oplossing voor een probleem erin ligt dat je het overhoop schiet. De boef delft vrijwel altijd het onderspit in een regen van projectielen, de held heeft nooit last van indringende onderzoeken door de Rijksrecherche, hoeft geen stapels formulieren in te vullen, geen ellenlange verbalen te typen en we zien hem niet vervolgens jarenlang op de bank liggen bij een psycholoog om van zijn gewetenswroeging af te komen, laat staan dat hij na het neerleggen van veertien vijanden, drie passanten en collega ontslagen wordt. Het geweten is wel het laatste dat in zo’n film ter sprake komt. Wat we wel zien, is dat hij in een mooie auto en met een kofferbak vol geld de zonsondergang tegemoet rijdt, geflankeerd door het mooiste en meest schaarsgeklede wicht van de filmset, wat trouwens weer voor allerlei toeschouwende meisjes reden is om in een soort neurotische hongerstaking te geraken.

Kinderen leren dus jarenlang dat geweld de oplossing is voor alles, dat het maatschapelijk volstrekt wordt aanvaard en met instemming wordt bekeken en ontvangen. Geweld moet dus wel goed zijn, want anders zouden wij, hun opvoeders, toch niet toestaan dat ze er de godganse dag aan worden blootgesteld? Anders zouden we er toch wel wat van zeggen? Kinderen horen van ons te leren wat wel en niet goed en aanvaardbaar is. Wat wel en niet veilig is. Dat noemt men ‘opvoeden’. Ze rekenen erop dat wij ze leren hoe ze zich van normen, waarden, vaardigheden en sensoren moeten voorzien die ervoor zorgen dat ze goed toegerust de zelfstandigheid ingaan. Alles wat we aan informatie op ze afsturen, wordt geabsorbeerd. Hun harde schijfjes zijn nog maagdelijk en wij dienen ze te vullen met data waarmee ze verder kunnen in het leven. En wat doen we met die verplichting? We tonen ze eindeloze beelden met de boodschap dat geweld de ultieme oplossing voor elk intermenselijk probleem is, dat je er status aan kunt ontlenen en dat het een boel oplevert.

Laten we ons dan ook niet verbazen over de opvatting van kinderen dat het dragen van een wapen statusverhogend is en er bovendien toe bijdraagt dat ze zich kunnen verdedigen, want de vijand loert immers overal. Elke avond zien ze hem…