Taakstraf…

Mij moet iets van het hart. Nu gebeurt dat wel vaker, maar dit keer komt het uit het diepst van mijn hart.
Elke dag, elke nacht, vierentwintig uur rondom de klok zijn toegewijde mannen maar vooral vrouwen bezig om te zorgen voor oude mensen. Ze doen dat met de grootst mogelijke toewijding en moeten daarbij niet alleen de onwinbare strijd met de dood steeds weer onder ogen zien maar ook van die figuren als Wouter Bos die beslist nog geen cent meer aan onze oude mensen heeft uitgegeven, alle verkiezingsretoriek ten spijt.

De kinderbijslag-farce

Nadat onlangs door de waanzinnige daad van een psychisch gestoorde jongen alle aandacht opeens werd gericht op de Marokkaanse reljeugd (die overigens al sinds jaar en dag een aantal buurten onveilig maakt en alle inwoners daarvan al over de rand van de wanhoop heeft gejaagd zonder dat het al te veel daadkrachtige tegenmaatregelen opriep), worden plotsklaps allerlei one-liners geroepen die van die daadkracht moeten getuigen.

Naai eens een gorilla…

Terwijl zojuist door ‘democraten’ die luidkeels beweren dat niet te willen, is besloten om honderd miljard dollar (dat zijn dus tweehonderd miljard halfjes wit, honderdtien miljard pakken melk, minstens een miljoen Balkenendes, veertig keer de terugkoop van Endemol, zevenhonderdduizend directeuren van publieke omroepen, tien keer Bill Gates en ruim zestien dollar per hoofd van de wereldbevolking ook al hebben de meesten dat niet eens in hun portemonnaie), enfin, honderd miljard dollar dus ter beschikking van meneer Bush is gesteld om zijn wanstaltige oorlog verder te voeren onder het motto dat ‘we’ nu zeker gaan winnen, houden we ons in Nederland bezig met werkelijk belangrijke zaken zoals het psychologisch verklaren van de ongebreidelde geweldsuitbarsting van… een gorilla.

Pooier…

Mag ik nou eens een vraag stellen, meneer Plassterk? Ik bedoel, als we het toch over het feit hebben dat de huidige kindertjes de weg naar de middelbaar onderwijsfabrieken inslaan met ongeveer het kennisniveau van een halve analfabeet en het rekenvermogen waarvan de wiskundeknobbel is verschrompeld tot niet meer dan een likdoorn. Wanneer we al enkele jaren geleden, u in een verhandeling in Buitenhof en ik in de dagelijkse praktijk, tot de conclusie kwamen dat eindexamenkandidaten op de Pabo niet in staat zijn een foutloos dictee te schrijven en gemiddeld niet hoger dan een mager zesje ‘scoren’, mag ik dan een oprecht verzoek doen?