Taakstraf…

Mij moet iets van het hart. Nu gebeurt dat wel vaker, maar dit keer komt het uit het diepst van mijn hart.
Elke dag, elke nacht, vierentwintig uur rondom de klok zijn toegewijde mannen maar vooral vrouwen bezig om te zorgen voor oude mensen. Ze doen dat met de grootst mogelijke toewijding en moeten daarbij niet alleen de onwinbare strijd met de dood steeds weer onder ogen zien maar ook van die figuren als Wouter Bos die beslist nog geen cent meer aan onze oude mensen heeft uitgegeven, alle verkiezingsretoriek ten spijt. Hulde voor de bejaardenwerkers, al lijkt hun tijd door apert personeelsgebrek zo te worden ingeperkt dat men slechts het hoogstnoodzakelijke voor onze vaders en moeders kan doen. ‘Plast u maar gerust in uw luier hoor, mevrouw De Vries. Dat kan hier gewoon.’ Die vreselijke zin wordt werkelijk uitgesproken tegen mensen die weliswaar het toilet niet meer snel kunnen bereiken, maar nog wel voldoende bij zinnen zijn om zich, soms letterlijk, dood te schamen.

Wat doet Vrouwe Justitia ondertussen? Zij stuurt allerlei mensen die vergrijpen en overtredingen hebben begaan in het kader van een ’taakstraf’ naar bejaardentehuizen om daar te werken. Werken met en vooral voor onze ouderen is dus een straf in de ogen van onze wetshandhavers, hun klanten en onze rechtsprekende macht, omvan de wetgevende nog maar te zwijgen. Het is geen mensenplicht meer, al helemaal geen roeping, het is een straf! De echt gemotiveerde bejaardenzorgers worden dus tot hun vijfenzestigste gestraft voor hun bevlogenheid. De sukkels, ze zouden eigenlijk allemaal een baan moeten vinden die ook door de gemiddelde misdadiger en de zo beleerde rechters in dit land als baan worden gezien.
Want onze bejaardenzorgers worden kennelijk tot (werkzaam) levenslang veroordeeld op de dag dat ze besluiten hun hart te volgen.

En ja, gelukkig zijn er dan die door en door gemotiveerde taakgestraften (of getaakstraften, zo u wenst) die zo welwillend, monter en vol goede moed aan de poort van de zorginstelling verschijnen. Daar zitten ze echt op te wachten, die bejaarden. Op mensen die het voor hen zorgen puur als straf zien en ervaren.
Ga maar ergens keien bikken, ga wilgen knotten of polders droogleggen. Ga voor mijn part turfsteken of paleis Soestdijk renoveren, ga de afwas doen bij Wouter Bos of ga voor zijn moeder zorgen, maar laat onze bejaarden met rust. Die willen verzorgd worden door mensen die dat met hart en ziel doen en die zorg niet als straf maar als mensenplicht en een prachtig vak beschouwen.

Tegen het feit dat oude mensen machteloos en zonder kans op verzet gevieren hun laatste dagen op een zaaltje moeeten slijten gaan weinig protesten op, maar wel schreeuwt de advocatuur samen met Amnesty moord en brand als er twee boeven op een cel worden geplaatst. Bedenk daarbij dat elke cel die daarvoor werd aangewezen wel eerst verbouwd moest worden en anderhalf keer zo groot werd, wat tot gevolg heeft dat het cellentekort er niet minder op is geworden. Het cellentekort in onze verzorgingshuizen trouwens ook niet want het aantal personeelsleden krimpt ook daar met de dag, maar de vergrijzing neemt toe en het aantal camera’s en elektronische bewakers dus ook. Gezellige praatjes met een bakje koffie en een middag met Ronnie Tober worden schaarser en schaarser.
Geen wonder trouwens dat het zo moeilijk is om jeugd voor een carriere in de zorg enthousiast te krijgen. Ze denken inmiddels vrijwel allemaal dat het een straf is. En hun opa’s en oma’s vinden dat ook…