Onderweg naar de oudste stad van Duitsland, kan ik alvast twee items van mijn bucketlist afstrepen. Ik ga niet dood, althans niet binnen een voorspelde deadline, maar er zijn plekken op aarde waar ik nog naartoe wil zolang ik dat nog kan. Op een zwoele zondagmiddag beklim ik de Drachenfels, de berg aan de Rijn nabij Königswinter, waar Siegfried de draak Fafnir zou hebben verslagen en zich daarna gebaad in zijn bloed om, bijna helemaal, onkwetsbaar te worden. Iets stroomopwaarts wringt dezelfde rivier zich door een smal dal rond de rots Loreley, waarop ooit een nimf huisde die schippers verleidde en hun schepen op de klippen liet lopen. Hoe hoger ik kom, hoe meer ik opga in die oeroude sagen. Ik waan me in andere tijden en transcendeer naar het gevoel van de dichter van het Nibelungenlied en van Heinrich Heine. Lopen op de frequenties die plekken magisch maken, houd ik vol tot in de dom van Trier. Al vanaf begin vierde eeuw wordt daar de betovering van het geloof aangeboden. Het imposante gebouw overweldigt en gesloten getraliede deuren aan het eind van geheimzinnige trappen en gangen provoceren nieuwsgierigheid en conserveren de mysteries. Ben ik, atheïst, de enige hier die met zijn eigen receptoren kijkt? Toeristen leggen de buitenkant vast. Ze doen me, zomaar, denken aan de fotograferende massa’s op de viaducten tijdens de gruwelijke rouwstoet van de MH-17 slachtoffers. ‘Kijk, ik was erbij!’ Is dat waar het om gaat? Ik begrijp daar niets van! Of is dat dom?
2 juli 2016 #BinnenDoorDenken
6 reacties
Frans · 2 juli 2016 op 11:29
The Bucketlist is wel een aardige film, die helaas een trend heeft ingezet. Allerlei kerngezonde mensen maken tegenwoordig lijstjes van de tien dingen die ze tijdens hun leven nog willen doen. Hebben die als ze het lijstje hebben afgewerkt een zogeheten voltooid leven en stappen ze er dan uit. Of maken ze een nieuw lijstje waarmee de eerste bucketlist dus puur willekeurig wordt. Bovendien houdt niemand er kennelijk rekening mee dat het noodlot elk moment kan toeslaan. Toch gaan we nog meemaken dat kleuters wordt aangeraden om een bucketlist te maken. Je bent nooit te jong om doelen te stellen en stel je voor dat het leven een verrassing is en blijft. Het moet niet ongewisser worden. De maakbare samenleving is niet meer van deze tijd. Het maakbare leven is hot.
van Gellekom · 2 juli 2016 op 13:00
Bucketlist; naar mijn mening een hype van het ergste soort.
Ik wil ik wil ik wil ik wil. Leef gewoon in het moment en laat het leven je verrassen. Neemt niet weg dat de column uiteraard top is 😀
Snarf · 2 juli 2016 op 13:54
Een statement, kort, krachtig, perfect verwoord!
Ik heb geen bucketlist, wel een levensmotto: ‘leer alsof je eeuwig zult leven en leef alsof je morgen kunt sterven’.
Esther Suzanna · 3 juli 2016 op 12:52
‘Bucketlists’ dienen in mijn opinie als aanleiding voor dromen die je zou kunnen waarmaken en bestaat uit verlangens die je hebt en die zomaar kunnen verschuiven, veranderen, uitgevoerd kunnen worden. Het houdt mij scherp om kansen te herkennen die soms langs komen, zodat je je dromen kunt vervullen. Hoop en verlangen zijn onmisbare ingrediënten van het leven…
Mooie column.
NicoleS · 3 juli 2016 op 13:22
Mooie column!
arta · 4 juli 2016 op 15:54
Dat is niet dom.
Pakkend verhaal, Streeksteek.