‘Shit, waar zijn mijn sleutels?’, verschrikt voel ik in mijn zakken, niets, leeg. Ik zoek mijn telefoon, weer niets en vloekend sta ik voor de deur. Het is vijf uur ’s nachts. De taxi is verdwenen en de broekzak van een vriend ontvoerde zwijgend mijn laatste redmiddel. Half dronken maar vol goede moed zet ik het op het lopen. Vastbesloten loop ik door de straten, hoofd opgeheven want ik laat me niet kennen. Ik laat me niet kleinkrijgen door een, op het oog, hopeloze situatie. Ik heb de oplossing gevonden, vijf minuten later druk ik op de deurbel bij mijn zus. Geen reactie. Nog eens. Geen reactie. De hoop zakt in mijn schoenen maar een nieuw plan dient zich aan. Mijn voeten vervolgen moedig hun weg, zij zijn nog nuchter en weten waar we heen gaan.
Een lange weg, dat is het wel. Zeker een kwartier lopen. De enige manier om ergens binnen te geraken in deze koude, donkere nacht. Een lugubere weg met lugubere types. Onderweg besluit ene mr Creepy mij te vergezellen. Mr Creepy verstopt zijn gelaat diep in een capuchon, hij mompelt wat en vraagt een sigaret. Ik houd hem graag te vriend dus ga in op zijn verzoek. De man doet me denken aan een oude horrorfilm en ik besluit wat door te stappen. Hij stapt driftig mee en mompelt verder. Ik voel nog eens in mijn zakken. Nog steeds geen telefoon.
Het lijkt donkerder te worden, of zouden dat mijn zenuwen zijn. Gaat misschien langzaam mijn eigen lichtje uit? Of vindt zelfs de maan het moedeloos? Als ik om me heen kijk zie ik niemand. Geen auto’s, geen mensen, geen huizen met licht. Zelfs het politiebureau op de hoek ziet er verlaten uit. Tegen mijn ongenodigd metgezel spreek ik geen woord. Hij daarentegen spreekt een onverklaarbare taal.
Tien minuten later sta ik voor de deur, stil in het portiek. Mr. Creepy is in de veronderstelling dat ik graag Miss Creepy word en blijkt vele kleine Creeps te willen maken. Ik bel aan. Ik geef een klap. Verbrijzel een bal en dan klinkt een stem, ‘ja?’, klinkt het wat afwezig door de speaker. De deur gaat open. Ik ren de trap op en ben binnen.
Het is een van die weinige momenten dat ik blij ben om mijn ex te zien.
10 reacties
phoebe · 20 februari 2009 op 13:03
Precies goed!
Waar ex-en soms wel niet goed voor zijn…
Al zal ik nooit blij zijn de mijne te zien :hammer:
maurick · 20 februari 2009 op 16:40
Was die Mr. Creepy niet gewoon een andere ex van je? :hammer:
Leuk stukje
Mien · 20 februari 2009 op 17:00
In een dark room toch niet mag ik hopen?
Mooi beschreven.
Kreeg er bijna zelf ademnood van.
Mien
pally · 20 februari 2009 op 21:44
Mooi geschreven met een goede spanningsopbouw en een verrassend slot!
groet van Pally
Dees · 21 februari 2009 op 11:03
😆
Leuk en luchtig. Geestig dat de mr. Creepy’s van deze wereld overal hetzelfde zijn. Zou het een hele grote familie zijn? Leuk geschreven, mooie spanningsboog.
LouisP · 21 februari 2009 op 19:07
u.
verhalen die me bij het lezen aan een schilder of schilderij doen denken, die lees ik graag.
Dit verhaal doet dat. En dus heb ik het graag gelezen.
L.
KawaSutra · 22 februari 2009 op 01:06
[quote]Verbrijzel een bal….[/quote]
Die vat ik even niet.
Voor de rest een prima spanningsopbouw en een verrassend slot. Het kan altijd erger dan een ex.
Mosje · 22 februari 2009 op 12:46
Whah, prachtig stukje, vooral die laatste alinea waarin je een bal verbrijzelt. 🙂
doemaar88 · 22 februari 2009 op 12:59
Je stuk bevat spanning, ik kan de wanhoop meevoelen. Leuke wending. Goed gedaan
u-queen · 22 februari 2009 op 20:26
Heel erg leuk, al die positieve reacties 😀 Ben er helemaal happy mee 😉
@Kawa
moeilijk uit te leggen maar ik kan me heel goed voorstellen dat dat voor een man een pijnlijk onderwerp kan zijn 😉