Donor Duck 2

Dit is een nieuw avontuur van het doodzieke en spuuglelijke eendje Donor Duck.
Vandaag is het een trieste dag in huize Eend. Van de week bracht de wijkagent moeder eend het vreselijke nieuws dat haar man op de Riemdijk was overreden door acht auto’s en een trein.
‘Een trein?’ Probeerde moeder nog. ‘Er rijdt helemaal geen trein over de Riemdijk.’ Ja, dat wist de agent dan ook wel, ‘maar zo zag hij er uit’, zei hij.

Onmiddellijk ging ze naar het mortuarium. Wat ze daar aantrof was verschrikkelijk. Vader was zo platgereden, dat ze hem in een kist moesten vouwen. Het is dat er een kaartje aanhing waarop ‘vader eend’ stond vermeld, anders had ze de vleespastei niet herkend. Toen moeder in tranen uitbarstte, werd ze op haar flank getikt door de mortuariumeigenaar. ‘Wilt u buiten verder huilen, mevrouw, het is al erg genoeg’, sprak hij bars. Slepend met haar bek over de keien van de dijk keerde ze huiswaarts.

En nu, een paar dagen later, wordt vader begraven. De poelier wilde hem niet meer hebben.
Donor moet zijn zondagse pakje aan en omdat zijn moeder niet weet wat zijn voorkant is, trekt hij altijd zelf zijn jasje aan. Dat is nog een heel gedoe als je een vleugeltje mist en een snavel op je rug draagt. ‘Ga je mee, Donor?’, hoort hij zijn moeder roepen. Niet veel later waggelen moeder en zoon door de striemende regen op de Riemdijk richting het dorp.

Afhankelijk van de windrichting spurt het kleine eendje voor of achter zijn moeder mee. De lucht die uit zijn stomazakje komt is namelijk niet te harden. Het zakje heeft wel als voordeel dat hij door luchtverplaatsing via het tuitgaatje kan kwaken. Ja, nadat zijn snaveltje door de bijwerkingen van de medicijnen in de soep was gevallen, was de operatie aan zijn darmpje een geluk bij een ongeluk.

Eenmaal aangekomen zit de hele familie eend in de rouwzaal bij elkaar. Iedereen behalve Donor. Omdat hij zo lelijk is en stinkt moet hij verderop gaan zitten. Naast het open raam bij de uitgang. Daar zit hij dan, met zijn ene vlerkje tussen zijn recht vooruit gestoken pootjes. Op de verhoging voor hem ziet hij dat de kist vervangen is door een grote pizzadoos. Zijn moeder staat er naast en wenkt Donor naar zich toe. Nog één keer mag hij zijn vader zien. Voorzichtig tilt ze haar zoon naar de rand. ‘Andersom, mam, andersom’, toetert het kleine eendje. Wanneer hij zicht krijgt op de inhoud van de doos ziet hij de pestzooi dat eens zijn vader was. ‘Hij lijkt op mij?!’, zegt Donor. ‘Ja, lieverd, eindelijk lijk je op je vader’, fluistert zijn moeder.

Na de plechtigheid struikelt Donor voor zijn moeder uit de dijk af. Ze hebben wind mee. Bij thuiskomst opent moeder eend een envelop die ze op de deurmat vond. Na een korte stilte schreeuwt ze: ‘Oh mijn God! Ze hebben vaders’ uitkerinkje geroyeerd!’ ‘Wat is “geroyeerd”, mamma?’, kwaakt Donor langs de rand van zijn stomaatje. Van schrik valt zijn moeder voorover. Ook dood.

Door de kou kruipt Donor onder haar vleugel om zo haar laatste warmte op te vangen. ‘Mamma? Mamma?’, piept hij vanuit zijn zakje. Maar ze blijft dood. Voor altijd dood! Dat is best lang.

———————-

Erg, hè?!
Zo, ga maar lekker slapen. Morgen het verhaal over een kuikentje dat vermalen wordt tot biks, omdat het stottert.