Afgelopen week werd in de kofferbak van een auto een dood kind aangetroffen. Moeder en haar vriend reden op een duister bospad en werden door oplettende agenten aangehouden. Een controle van de kofferbak leverde de schokkende vondst op. Moeder en vriend werden gearresteerd, de baby van vier maanden, die ook in de auto zat, werd ergens ondergebracht. Het doe meisje ging naar de snijtafel van de patholoog-anatoom. Verstikking… Er waren signalen, blijkt nu. Achteraf. Zoals altijd. Er waren signalen. Er was ook opgetreden. Twee oudere kinderen waren uit huis gehaald. Het meisje was ook al eens uit huis gehaald. Maar het was weer teruggebracht. De buren hebben bij herhaling de politie gebeld, de kinderbescherming en weet ik wie nog meer.
De overeenkomsten met ‘het meisje van Nulde’ dringen zich op. Rowena heette ze. Ook vermoord en in stukken door het hele land verspreid gedumpt. Want er reden die nacht toevallig geen oplettende agenten langs dat strand. Een knap staaltje forensisch werk gaf het schedeltje weer een gezicht en toen was snel duidelijk wie het kind was. Moeder en vriend werden in Spanje gearresteerd. Ze weten van niets, nog altijd niet. Of geven elkaar de schuld. Net als die twee in die auto. Waar een dood kind in ligt. Ja, ze waren wel van plan het te begraven. Maar verder weten ze van niets.
De kinderbeschermers weten ook van niets. Alles ging eigenlijk steeds beter. Moeder had een therapie gevolgd. En dat hielp. Dus kwam de dood van het kind als een volslagen verrassing. Niet voor de buurvrouw. Die zat er namelijk bovenop. En belde. Sloeg alarm. Er werd niet naar geluisterd. Of er werd gezegd dat men niets kon doen. Dwingende redenen ontbreken, is dan altijd het officiële standpunt.
Die zogenaamde machteloosheid moet eens ophouden. Het Wetboek van Strafrecht en Strafvordering staat bol van de wetsartikelen die het mogelijk maken om in te grijpen, om door te pakken. En ik weet best dat er soms ook belachelijk rigoureus wordt opgetreden waar het eigenlijk niet hoeft. Of zelfs zonder dat daar een echte reden voor is. Ik kan me die kleuterschool ook herinneren waar een juf een cursus sexueel misbruik had gehad. Ze liet haar kindertjes met poppen spelen en vervolgens werden alle kinderen in een tehuis geplaatst en de ouders gearresteerd. En ik ben daarnaast zelf op vijfjarige leeftijd door de Kinderbescherming opgesloten in een tehuis. Ik weet ook dat vaders soms door hun ex-vrouwen van sexueel misbruik worden beschuldigd, alleen om een omgangsregeling te saboteren of om wraak te nemen.
Maar in dit geval, waar het er zo duimendik bovenop ligt, hebben de beschermers hun plicht verzaakt. En het is dan ook volstrekt ongepast om vervolgens niet te willen reageren ‘hangende het onderzoek’. Daar snappen de écht betrokkenen namelijk niets van. Dat begrijpen die buurvrouwen volstrekt niet en ik sluit me bij hen aan.
Ingrijpen was noodzakelijk en het was, zoals bijna altijd, absoluut mogelijk. Het vereist alleen wat lef en een mentaliteit die boven de bureauladen uitstijgt. Zelfs al was het wel onmogelijk geweest, dan nog had men de noodzaak in moeten zien. Kinderen die mishandeld worden, mogen niet meer bij de mishandelende ouder zijn. Dat is een simpele stelregel en hij staat in het Wetboek van Strafrecht. En als er dan niemand in de familie meer is die wel voor een veilige omgeving kan zorgen, moet zo’n kind maar naar een tehuis. Alles beter dan zo’n hummel in de hel te laten.
Als de signalen zo duidelijk zijn, mag je naar mijn mening alles in het werk stellen om een kind te beschermen, te redden en is ook alles geoorloofd. En wat die moeder en haar vriend betreft: doe maar weg. Achter een hele dikke deur, verwijderd uit de maatschappij. Daar horen ze wat mij betreft nooit meer in thuis.
Categorieën: Actualiteiten
13 reacties
pepe · 4 oktober 2004 op 08:06
[quote]Als de signalen zo duidelijk zijn, mag je naar mijn mening alles in het werk stellen om een kind te beschermen, te redden en is ook alles geoorloofd.[/quote]
Daar kan ik het helemaal met je eens zijn.
Weer een column die ons en de hele maatschappij met de neus op de feiten drukt.
Dit kan zo niet verder…
Woede en onmacht zijn voelbaar in deze column.
Goed geschreven TT
Mup · 4 oktober 2004 op 10:08
Het allerergste is nog, dat dit geen uitzondering is. Knap staaltje vind ik dan nog dat er een aantal ouders zijn die als gastouder blijven fungeren, ondanks al het bureaucratische gelul en idiote papierwerk er om heen. ‘Voor een tientje en een bos bloemen’, schreef zo’n moeder eens. Ze vecht nog voor adoptie van een kleine meid, die van hot naar her gestuurd wordt, met de politie als haar grootste vriend, want als die weer komen, kan ze weer een paar nachtjes rustig slapen….
Groet Mup.
Li · 4 oktober 2004 op 10:15
En dit alles speelde af op spuugafstand van mijn woning in een flatgebouw waar ik zelf ooit woonde. Ik weet wie de moeder is. Ze was ooit zelf slachtoffer van mishandeling en nog veel meer.
Des te meer een reden, lijkt me, om bij het minste geringste alarmsignaaltje, de kinderen te redden uit de klauwen van een verknipt persoon.
Vanavond is er een stille tocht voor Savannah. Maar of het helpt?
Het Alphens Orakel zegt hierover:
ZWIJGZAAM
IS DE STILLE TOCHT
STEMVERHEFFEND
ONGEHOORD
DOOR DADER
EN
SLACHTOFFER
🙁
tontheunis · 4 oktober 2004 op 13:19
Overal, in elke stad,
lopen lange rijen mensen
die, in stilte of gesnik vervat,
een spoedig einde wensen
aan wat men, nergens ver vandaan,
onschuldigen of helden deed.
Wanneer weer iemand overleed.
Wanneer er weer eens kaarsjes staan…
TT
vanlidt · 4 oktober 2004 op 16:37
Tja, iedereen zal wel weer roepen dat ik een fascist ben of een rechtse zak, maar ik ben en blijf voor de doodstraf.
Goed thema voor een nieuwe column, bedenk ik ineens… .
Die blunderende kinderbescherming staat voor alles wat er aan nalatigheid en nonchalance mis is in dit land. Iemand suggesties over hoeveel koppen er daar moeten rollen?
Goede column, overigens
rrobin · 4 oktober 2004 op 19:49
Sterke column Ton, en ik sluit me dan ook geheel aan bij je conclusie 🙂
tontheunis · 4 oktober 2004 op 20:59
[quote]maar ik ben en blijf voor de doodstraf. [/quote]
Beste collega,
Zodra er geen twee van Putten, geen Frank van Saanens, geen Willy Dardens meer zijn, mag jij van mij de doodstraf propageren. Ik zal dat echter nooit doen.
Maar zolang het recht nog telkens weer blijkt te dwalen en iedere dag door DNA-onderzoek de poorten van death-row openzwaaien voor onschuldig gebleken terdoodveroordeelden, denk ik dat we zo’n heilloze weg geen van allen mogen steunen.
Op de dag dat Justitie onfeilbaar wordt, mag ze zich ook zo gaan gedragen…
Overigens worden de meest doodvonnissen in China ten uitvoer gelegd, dus rechts geb(r)al wil ik het propageren van de doodstraf niet bepaald noemen.
Groet,
TT
Kees · 4 oktober 2004 op 22:18
En dan de naam van de baby op de achterbank. Over signalen gesproken!
Echt onbegrijpelijk dat eerst niemand kordaat wil optreden en men nu de straatjes schoonveegt door te proberen aan te tonen dat het godsonmogelijk was dit te zien aankomen.
En over de column zelf: sterk geschreven, goed geformuleerd. Elke lezer moet wel concluderen dat dit nooit had mogen gebeuren, dat er geen excuses zijn.
pepe · 4 oktober 2004 op 22:26
Doodstraf is denk ook niet echt een oplossing.
Waarom mensen doden om te laten zien de mensen doden verkeerd is!!
Maar dit voorkomen en op tijd ingrijpen dat lijkt me meer richting een oplossing.
Ma3anne · 5 oktober 2004 op 07:24
De grens is moeilijker te trekken dan jij ons hier voorhoudt, Ton. Zoals je al schreef: mensen kunnen elkaar valselijk beschuldigen van mishandeling of seksueel misbruik van kinderen. Ook buren. Het is niet altijd eenvoudig om vast te stellen of een kind beter af is met uithuisplaatsing of thuis blijven. Soms heb je pas echt zekerheid als het te laat is. Triest, maar waar.
Een moeilijk onderwerp. Wel goed beschreven, maar minder genuanceerd dan ik van je gewend ben.
tontheunis · 5 oktober 2004 op 09:15
Lieve Ma3anne,
In de rechtszaal geldt het credo: één bewijs is geen bewijs. Maar wanneer de bewijzen je van meerdere kanten worden aangereikt, kun je niet meer spreken van een ‘overweging’ om al dan niet iets te gaan doen.
Inmiddels heeft de tijd ons achterhaald want Jeugdzorg heeft zelf erkend dat ze schromelijk nalatig zijn geweest.
Kritisch zijn is heel goed, het moet zelfs in de wereld van het recht. Het is een vereiste voor rechtvaardigheid. Maar je kunt er ook in blijven hangen, in dat geaarzel en getreuzel. Als er dan doden vallen, heb je het fout gedaan. Zo simpel (helaas) is het.
Kees Schilder · 5 oktober 2004 op 09:21
Goed geformuleerde column Ton. En de doodstraf vanlidt? Je zal maar onschuldig zijn en toch naar de electrische stoel geformuleerd worden.
ignatius · 5 oktober 2004 op 14:41
Goede column!
Het is opmerkelijk dat in gezinnen die bekend staan als problematisch en derhalve ook bij alle instanties bekend zijn gewoonweg wordt doorgefokt als konijnen. Misschien dat daar ook eens iets aan gedaan moet worden. “Vooruitlopend op uw levenslange opsluiting geven wij te kennen dat U meerdere malen blijk hebt gegeven van het feit dat U niet in staat bent kinderen op te voeden en/of een veilige leefomgeving, vrij van fysieke en geestelijke geweldsuitoefening, in het vooruitzicht te stellen. Wij verzoeken U derhalve bij deze zich te melden op voornoemde datum bij de afdeling sterilisatie van het Academisch Ziekenhuis.”
Uit eerste hand weet ik wat een puinhoop het is bij Bureau Jeugdzorg waar medewerkers zich wél bezighouden met een relatie tussen 2 pubers waartegen de ouders bezwaar hebben, maar voor écht schrijnende gevallen geen tijd hebben en diverse signalen van bijvoorbeeld ambulant hulpverleners ed. ijskoud negeren of bewust in bureaucratische regelgeving laten verzanden omdat hun eigen miserabele ego gekwetst is.