‘Dood Spoor’

Op een zonnige morgen rijd ik op m’n fiets naar school. De dertig minuten durende tocht voert me door bossen en door weiden. Vogels fluiten, lammetjes springen vrolijk rond, in de verte remt een trein en hoor ik het zachte gezoef van voorbij razende auto’s op de snelweg. Na een kwartier fietsen kom het fietspad parallel aan het treinspoor te liggen. Verderop onder een fietsviaduct stond de trein die ik eerder hoorde remmen, nieuwsgierige hoofden staken door de geopende ramen. Ik had geen idee wat er gebeurd kon zijn, een storing misschien? Bij de voorste wagon zag ik brandweermannen op de grond zoeken. Bij de voorkant aangekomen keek ik naar achter en zag wat de brandweerlui zochten: op de voorkant van de intercity zaten 2 grote rode deuken, boven elkaar, de een groter dan de ander.

Een bang vermoeden wordt realiteit: iemand heeft het niet meer zien zitten in deze wereld en is voor de trein gesprongen. Maar wat bezielt iemand die op een prachtige dag als deze, een dag waarin je op iedereen verliefd zou kunnen worden, zichzelf van het leven berooft? En waarom op deze manier? Waarom niet op een manier die vriendelijker is voor jezelf en voor degenen die je ‘vinden’? Waarom niet in een lekker warm bad je polsen doorsnijden, en langzaam het leven uit je voelen vloeien? Dit lijkt me toch een stuk aangenamer dan door een sneltrein aan stukken gereten te worden. Denk alleen al aan de machinist van de betreffende trein wanneer hij plotseling iemand tussen de rails ziet staan. Wat ik zou doen als machinist? Vol in de remmen, ruitenwissers aan en ogen en oren dicht. Wat moet er toch in je hoofd omgaan als je een bulderende trein op je af ziet komen?

Op weg naar huis kom ik weer langs de plek van het incident, ik krijg kippenvel. Schrik maakt plaats voor nieuwsgierigheid. Ik vraag me af of die persoon ’s morgens nog ontbeten heeft, en of ie zich nog gedouched heeft. Zich misschien heeft ziek gemeld voor z’n werk. Of ie z’n hond nog heeft uitgelaten. Of ie de deur achter zich op slot heeft gedaan, en of ie z’n paspoort, om identificatie te vergemakkelijken, bij zich heeft. Deze vragen en meer spoken door mijn hoofd. Maar ik kan op geen van deze vragen een antwoord geven.

Ik was erg benieuwd naar de identiteit van het slachtoffer. Misschien ken ik ‘m wel. Misschien ben ik ‘m gister wel tegen gekomen en heb ik hem vrolijk begroet. Het enige dat ik te weten ben gekomen is dat het een radio presentator zou zijn geweest.

De enige reden van het verkiezen van voor de trein springen boven een ander methode is omdat het goedkoop is en jezelf weinig hoeft te doen: je hoeft geen pillen, touw, pistool of een mesje te kopen. Terwijl je veel van deze middelen toch wel in huis hebt. Er zijn blijkbaar dus meer redenen om voor de trein te springen i.p.v. een overdosis of een sneetje in je pols. Welke redenen dit zijn is (en hopelijk blijft) voor mij een raadsel.