Doodle

Nog even naar de stad fietsend voor een boodschap, valt mijn blik op een man in de straat. Zijn blonde krullen vallen tot over zijn heupen die slechts bedekt zijn met een vaalbruine handdoek. Verder draagt hij niets. Als een anti-Tarzan proberen zijn voeten scherpe steentjes en glas te ontwijken. Gefascineerd bekijk ik hem. Alsof hij voelt dat ik hem aanstaar kijkt de man ineens recht in mijn ogen. “Hey Arta,”zegt hij tot mijn verbazing. Ik heb geen idee waar hij mij van kent. “Dag mijnheer zonder kleren midden in de stad.” Verschrikt kijkt hij naar beneden en stamelt: “Mijn kat schoot naar buiten. Ik ben er achteraan gerend. Toen ik hem bijna te pakken had vloog ze weer naar binnen. Maar… hoe is het nu met je?” Een beetje opgelaten vertel ik hem dat hij voor mij onbekend is. Met verve legt hij uit dat we ooit samen in een bootje hebben gezeten.

“In een bl… bootje?” Langzaam begint mij iets te dagen. Bij de opening van een drijvende tentoonstelling een paar maanden geleden zat ik naast een man met lang blond haar. We hebben een oppervlakkig gesprek gevoerd. Hij was kunstenaar en gekleed. De kleding zal de reden zijn dat ik de associatie met nu niet heb kunnen maken. Mijn brein pijnigend probeer ik me zijn naam te herinneren. Het blijkt vergeefse moeite.

“Hoe is het met jou..uhm…?” “Pieter.” zegt hij. “Mijn naam is Pieter en het gaat uitstekend. Ik ben inmiddels wereldberoemd.” Trots kijkt hij mij aan. Ik vraag hem hoe hij dat in zo’n korte tijd voor elkaar heeft gekregen. “Met doodlen,” is zijn antwoord. “Doodlen.” Een paar keer laat ik het woord door mijn mond rollen. “Dat klinkt vrolijk en dom.” “Dat is het ook!” klinkt verheugd uit zijn mond.

“Wat is dat dan, doodlen?” Hij legt mij uit dat het de tekeningetjes zijn die je onbewust maakt wanneer je bijvoorbeeld een telefoongesprek voert. “Iedereen kan het. Iedereen doet het.” Mijn opmerking dat ik nog nooit zo’n krabbeltje in een museum of galerie heb zien hangen irriteert hem. “Als je echt een grote groep mensen wil bereiken hang je kunst op openbare plaatsen. Ik heb contact met doodle-artiesten van over de hele wereld. Zelfs Londen en Rio de Janeiro zijn behangen met mijn kunst.” Geduldig legt hij uit dat de tekeningetjes gekopieërd worden op goedkoop stickerpapier, waarna ze naar buitenlandse collega’s worden verstuurd. Zij zorgen er dan voor dat je op een goed bekeken plaats komt te hangen.

“Wat is de leukste plaats waar jij hangt?” vraag ik hem nieuwsgierig. Hij hoeft hier niet lang over na te denken. “Op het damestoilet van het Empire State Building.”