Doodstil

Het is negen uur. Hij hoort het vertrouwde geluid van de krakende trap, gevolgd door het vertrouwde geluid van de eeuwig piepende deurklink. Alle zintuigen staan op scherp. De geluiden zijn altijd hetzelfde. Het enige dat je kunt doen is je lichaam te bewaken met een denkbeeldig omhooggetrokken muur. Het plaatsen van je handen over je oren. Denken aan een lied. Je ogen sluiten om vooral niet te hoeven zien. Geen vragen meer stellen. Doen alsof je iemand anders bent.

Bij het ontwaken in de ochtend waren er geen herinneringen meer. Ze vervaagden als kleine wonden. Wonden die altijd weer heelden. De littekens waren slechts zichtbaar voor degene die de wonden van nabij had aanschouwd. Degene die als enige op de millimeter de juiste plaats van de beschadiging wist aan te wijzen.

Geheimen zijn er om te bewaren. Dit was iets wat hij jaren geleden al geleerd had. Wat er met hem gebeurde, gebeurde met alle kinderen. Het was iets doodnormaals. Ooit hebben de mensen daar een afspraak over gemaakt. Een afspraak waar iedereen zich zonder een weerwoord te geven aan houdt. Soms is het het beste om te zwijgen. Voor degenen die dit niet deden zouden de gevolgen niet te overzien zijn. Hij durfde niet eens na te denken over wat die gevolgen inhielden.

Warme adem…De geur van alcohol…Klamme handen die langzaam onder de lakens verdwijnen…Proberen om niet mee te geven…Om doodstil te blijven liggen…Het gewoonweg te ondergaan…

Je kunt je ogen er voor sluiten. Wetende dat de realiteit er niet voor inboet. Je kunt wegkruipen naar een veilige, bewaakte plek in je gedachten. Wetende dat zelfs binnen die plek de indringer op een dag het reliëf van zijn voetstappen achter zal laten.

Die ene keer dat hij zich verzette zal hij niet snel vergeten. Sindsdien besloot hij om te zwijgen. De pijn wilde hij nooit meer voelen.