Douchen

‘Ander weer hè.’
De haringman kijkt over mijn hoofd naar onbestemde verten.
Een grauwe namiddag. De regen tikt op het zeildoek van de overkapping. Ik ben de enige klant.
‘Van mij mag het nu lente worden’, zegt zijn vrouw somber, ‘ik ben vorige week nog gevallen.’
‘Met de fiets’, vult de haringman aan.
Ik knik betrokken. ‘En ze is altijd zo voorzichtig.’
‘Ja, dan krijg je het júist hè’, merk ik op.
‘Dat zeg ik nou ook telkens tegen haar, hoe angstiger je bent..’
‘M’n ribben.’ Zijn vrouw wijst met een pijnlijk maar dapper gezicht naar een plek op haar zij.
‘Nog even volhouden, tóch?’, wijs ik op de klok om het gesprek een hoopvollere wending te geven.
‘Ja nog ’n uurtje. De boel aan kant. En dan onderuit, met ’n wijntje’, zegt hij.
‘Eerst even lekker douchen’, zijn vrouw klaart op.
‘Of sámen douchen ..’ De haringman richt een schalkse blik op mij.
‘Uiteraard’, zeg ik onbewogen.
‘Nou, dat kan hij vergeten, met die ribben en ’n douche van een bij een.’
De vrouw kijkt met een schuin oog naar haar man. Om haar mond zweeft een mengeling van toegeeflijke ironie die tegelijk iets geringschattends heeft.
Zoals een moeder op milde toon een ondeugend kind vergoeilijkt.
‘En bovendien als hij eenmaal zit..’ Ze kijkt me vertrouwelijk aan alsof ik wel weet wat er gebeurt als mannen eenmaal zitten.
‘Dat dacht ik al’, zeg ik..
Ik besluit vanmiddag definitief haar kant te kiezen;
‘Het klinkt natuurlijk allemaal leuk, voor de gemiddelde klant, dat die denkt “Nou die Haringman, póeh….”
Hij lacht flauwtjes, in het besef dat hij zijn greep op het praatje verloren heeft.
‘Zo is het’, knikt ze enthousiast..
‘Maar wij trappen er niet meer in.’
‘Precies’, zegt ze jolig.
‘Uitjes apart?’