Dromen

Ze gaf me een kus, een klap en toen ze wegliep een knipoog.

Zij beëindigde een relatie door mijn eigen toedoen. Het is niet belangrijk wat ik heb gedaan, maar het is belangrijk dat ik weet wat ik fout gedaan heb. Ik hoopte dat het einde ook een begin kon zijn van iets nieuws. Ik hoopte dat de knipoog zwaarder woog dan de klap. De klap was echter definitief, hetgeen dat ik haar had aangedaan was voor haar onvergefelijk. Elke vezel in mijn lichaam hoopte echter op een doorstart. Hoop doet leven zeggen ze, maar hoop deed mij alleen maar meer verdriet. Hoop gaf mij een vertekend beeld van de waarheid, hoop maakte van een realist een dromer. Ik was haar kwijt en dat zou niets veranderen.

Nu, een jaar later heb ik het dromen opgegeven, ben ik iets nieuws gestart met een nieuw persoon en ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Ik heb iemand gevonden die op elk vlak beter bij me aansluit en waarvoor ik alles op zou geven. Je kunt iemand geen geluk schenken, maar voor mij is zij zeker degene die de fles zou hanteren.

Ik kom niets te kort en heb het verleden achter me gelaten. Ik vraag me alleen af of ik het verleden ben vergeten of dat ik het heb verdrongen. Ik wil niet meer terug naar degene waar ik ooit bij was noch aan haar denken. Dat boek is uit, maar ik heb steeds het gevoel dat iemand op de laatste lege pagina’s nog aantekeningen maakt. Oud zeer zou mijn moeder het noemen.

Het doet me pijn dat wanneer ik slaap, ik nog steeds droom.