De avond voor een belangrijke afspraak in hartje Amsterdam wil ik even op het wereldwijde web opsnorkelen hoe ik er het makkelijkst kan komen. Ik heb altijd een lichte vorm van reisstress als ik op een onbekende plek moet zijn. Een goede voorbereiding stelt me dan gerust zodat ik mij staande weet te houden in het drukke verkeer van trams en auto’s zoekend naar de juiste weg. Maar misschien is het toch relaxter om het openbaar vervoer te nemen. Ik bedenk me hoe mijn reisschema er dan zal uitzien. Eerst met de bus naar het station, lijn elf en dertig. Om de achterstand in het reisschema weer enigszins goed te maken, vindt de chauffeur eerder het gaspedaal dan ik een zitplaats. Met een snelle reflex weet ik overeind te blijven. Ik houd me stevig vast aan een strop terwijl ik de rit uithang. Zal ik de aansluiting met de trein nog wel halen? Want het valt niet mee die te vinden in een overhaaste maatschappij.
Na het startsignaal van de treinconducteur ren ik de longen uit mijn lijf in een honderd meter horden om nog net op tijd in de trein te springen. Met een paar soepele inhaalbewegingen en wat ellenbogenwerk heb ik hier meer geluk en weet ik me een zitplaats te beworstelen.
Zwetend als een otter verberg ik me snel achter een Metro in de ochtendspits. “Retourtje duurder door invoering van OV-chip”, kopt de krant mij toe. Het bericht maakt me niet vrolijker. Nog meer mensen vervangen door onpersoonlijke automaten. Is het nu dan toch belangrijker te weten met wat ik samen leef in plaats van met wie ik samen leef?
Ik sla het krantje dicht en zie enkel stalen maskers met een blik op oneindig, ze zullen het waarschijnlijk ook al gelezen hebben. Ik staar maar wat naar buiten terwijl het vlakke landschap aan mij voorbij trekt. Vertrouwend op een conducteur die mijn kaartje zal komen controleren, val ik in slaap. In Alkmaar schrik ik wakker, het eindpunt van de trein en een afspraak die ik nu wel kan vergeten.
Nee, ik denk dat ik toch maar wakker de auto neem en rustig achteraan sluit in mijn privé coupé als onderdeel van een lange stoptrein.
8 reacties
Prlwytskovsky · 27 augustus 2008 op 19:03
[quote]stalen maskers met een blik op oneindig[/quote]
Bij het zien van dit soort creaturen denk ik aan uitdrukkingen als: hopenloze gevallen, nietszeggende smoelen, zaagselkoppen, individualisten en massamensen. Dit laatste is in tegenspraak met elkaar maar dat zijn die creaturen ook.
Worden dit de bejaardenverzorgers van de toekomst? 😉
DreamOn · 27 augustus 2008 op 19:51
[quote]Om de achterstand in het reisschema weer enigszins goed te maken, vindt de chauffeur eerder het gaspedaal dan ik een zitplaats[/quote]
Prachtige zin! En er waren er nog veel meer, maar ach, andere lezers willen misschien ook nog quoten! 😀
Groetjes, DO.
arta · 27 augustus 2008 op 20:11
Inderdaad, Do, ik heb erook nog één: [quote]Zwetend als een otter verberg ik me snel achter een Metro in de ochtendspits.[/quote]
Hij staat idd bol van de mooie quotes, soepeltjes aan elkaar gekoppeld, met een (voor mij) toch nog onverwachte uitsmijter.
🙂
Mup · 27 augustus 2008 op 21:05
Zag je al soepel met je ellebogen de boel beworstelen.
Ik ben een gebruiker van de ‘snelle middelen’ weer hier terug in Nederland, maar o wat mis ik de dagelijkse contactjes, die soms echt een dag duurden, van het eiland.
Raak beschreven,
Groet Mup.
pepe · 27 augustus 2008 op 21:33
Volgende keer gewoon de fiets nemen of geen afspraak meer maken 😉
Lekker leesbaar stukje, ik zag je uithangen:-D
SIMBA · 28 augustus 2008 op 08:34
Mooi stukje!
lisa-marie · 28 augustus 2008 op 10:02
inderdaad het openbaar vervoer kan relaxt zijn, zo relaxt dat je pas bij het eindpunt wakker wordt. 😀
Precies raak beschreven en zeker met genoegen gelezen.
pally · 29 augustus 2008 op 00:25
Heel geestig geschreven, King en ik ben al net zo’n stresskikker als jij als ik naar een onbekend adres moet.Er is al veel moois gequote, Maar vooral je uitsmijter vind ik absoluut top!
groet van Pally