Dwaalgast

Woorden als “verdwalen”, “afdwalen” en “dwalen” in het algemeen, duiden op een verwijdering, qua afstand, van iets. Iets in de zin van bekend terrein, een onderwerp of een erkende algehele stabiele mentale staat. Die negatieve connotatie is waarschijnlijk iets menselijks, want de enige variant waarin “dwalen” de betekenis “ergens naartoe komen” heeft, komt, voor zover ik weet, uit de dierenwereld. De roodkeelnachtegaal die werd gespot in Hoogwoud is daar een voorbeeld van: het vogeltje is een dwaalgast, een vreemdeling, daardoor zeldzaam uniek en dus van harte welkom. De politie moest de toegangswegen naar dat Noord-Hollandse gat met prikkeldraad afzetten omdat het de toeloop van al die belangstellende vogelaars niet aankan. Vogelen lijkt een hobby dat bezit van je kan nemen. Ik doe veiligheidshalve nooit mee aan de Nationale Vogeltelling. Een mees, mus en merel kan ik nog net uit elkaar houden, maar daarmee houdt het wel op. Echter, als je alle inheemse vogels eenmaal gezien en gefotografeerd hebt, wil je meer en ga je op zoek naar indringers. Ik vraag me af waarom amateur cultureel antropologen inmiddels nog geen werkgroepen hebben gevormd die zich in Ter Apel in camouflagepakken verzamelen om vanaf een verhoog achter het prikkeldraad proberen lange nekken van het Padaung volk uit Thailand te spotten, schotellippen van de Ethiopische Mursi stam te fotograferen of de klikgeluiden van de Xhosa taal uit Oost-Kaap-provincie in Zuid-Afrika in de kakofonie van uitzetbare talen proberen te detecteren. De tegenstrijdigheid valt ieder weldenkend mens op. Als hij tenminste niet dwaalt.

30 januari 2016  #BinnenDoorDenken