Een addertje onder het gras

De boa, de python en de cobra mogen als huisdier worden gehouden. Dat adviseert de Raad voor Dierenaangelegenheden aan Veerman, minister van Landbouw. De raad kijkt bij het advies alleen naar het welzijn van de dieren, niet naar de gevaren voor de mens. Is hier nou sprake van ‘massaal de weg kwijt zijn’, of ben ik als de spookrijder die honderden andere spookrijders op zich af ziet komen en niet beseft dat hij de boosdoener is. Nog geen twee maanden geleden kwamen wij op onze speurtocht naar een jong katje aan de andere kant van Nederland terecht bij een jong gezin die hun twee katten moest herplaatsen wegens allergie.

Eenmaal binnen werd ons het zeer schuwe poesje ‘Luna’ getoond, dat onze nieuwe huisgenoot zou kunnen worden als het wilde klikken. De schuwe Luna verdween echter meteen naar boven in blinde paniek.

Terwijl ik nog in de kamer stond, ontwaarde ik in mijn linkerooghoek een belachelijk groot aquarium zonder water. De vissen waren blijkbaar gevlogen. En passant werd mij verteld dat er een boa constrictor in huisde. Ik voelde me alsof ik drie potten viagra in een keer had opgevreten, want elke spier in mijn lichaam verstijfde. Mijn lijkbleke gezicht maakte dat mij snel werd verzekerd dat het dier niet kon ontsnappen. Hij lag alleen maar gezellig op de bank wanneer er geen visite was.

Ik hield mij flinker dan ik was en vertelde quasi ontspannen dat ik opgelucht was dat het geen vogelspinnen waren. Die zijn zo mogelijk nog vreselijker om in je huis te hebben. Vol trots werd daarop naar links, rechtsboven, linksonder, achter me en ‘kijk-hier-eens-naast-je’ gewezen op een vijftal glazen bakken met daarin zeer zichtbaar van die grote, zwarte, harige, achtpotige monsters ter grootte van mijn hand.

Ik keek hoopvol naar mijn voeten waar ik een luik wilde aantreffen om spontaan in weg te zakken. Ik durfde geen stap meer te verzetten. Toen ‘mevrouw’ het katje toch nog maar eens even ging halen voor een hernieuwde kennismaking, vluchtte ik opgelucht achter het dier aan de keuken in. Onder de magnetron stond weer zo’n enorm kasteel voor een of andere griezel. Er zat gelukkig slechts een witte muis in. Een zucht van verlichting! Muizen vind ik niet eng. Het beestje stond tegen het venster aan te krabben en zocht blijkbaar contact met mij. Stoer lanceerde ik een grapje: ‘die wil ik wel kopen. Ik neem die muis!’ Helaas, dit diertje speelde zichzelf een weg naar een lugubere dood want ‘de python’ lag nu weliswaar onder het zaagsel te slapen, maar zodra hij wakker werd zou hij zijn zondagse ‘ontbijtje’ aantreffen.

Ik werd op slag claustrofobisch en keek naar het inmiddels spelende katje bij mijn voeten, toen ik plotseling zag waarmee ze zich vermaakte. Een enorm groot insekt probeerde uit de speelse klauwen van Luna te blijven. Mijn dominerende angst voor dat ‘loslopende’ insekt heeft mij ervoor behoed flauw te vallen in die keuken. Ik hoorde slechts vaag in de verte een verhaal van de heer des huizes (volgens mijn eega ‘léék’ hij zelfs op Frankenstein) over de zeer nuttige voedselfunctie die deze insekten vervulden voor hun geliefde huisdieren.
Ik wilde op dat moment alleen nog maar de deurkruk van de buitendeur aanraken…

Eenmaal buiten in de auto konden we langzaam van de schrik bekomen, voordat ik uberhaupt in staat was onze enorme terugreis te aanvaarden. Het zullen de zenuwen wel geweest zijn die zich moesten ontladen, want we hingen plotseling tegen elkaar aan van het lachen. De aaibare katten met hun zachte vachtjes moesten vanwege een allergie de deur uit, maar die grote harige spinnen en geschubte langerekte monsters mochten blijven en kleine witte muizen verorberen! Om dit belachelijke avontuur mee te maken hadden wij ‘slechts’ 340 kilometer gereden om vervolgens zonder Luna, maar voorzien van een gratis luna-tic weer thuis te komen.

Ik maak me echt zorgen om Nederland. Er komen dus nog veel meer van dit soort gezinnen als het aan de Raad voor Dierenaangelegenheden ligt. Misschien ook wel gezinnen met minder goede bedoelingen. Zodat je bij een burenruzie over je iets te hoge schutting het risico loopt dat ‘buurman’ zijn minst mooie python loslaat terwijl bij jou de tuindeur openstaat vanwege het mooie lenteweer. Hij had je het liefst zelf willen wurgen, maar dat mag niet volgens het wetboek van strafrecht dus hij laat Pietje Python ‘per ongeluk’ het vuile werk doen.

Ik hoop dat Veerman snel uit die Haagse slangenkuil kruipt en een wijs besluit neemt waarbij alle consequenties van dit onzalige plan zorgvuldig worden afgewogen.

Voorlopig houd ik het maar bij mijn oude tuinslang. Ook al komt die niet voor de gezelligheid op de bank liggen wanneer er geen visite is. Ik hoef in ieder geval nooit bang te zijn dat hij in verkeerde handen valt.